Vrachtauto's, container en dozen

Woensdag 1 juli, het is zover vandaag komt de container die reeds al een dikke week in de haven van Rotterdam staat. De doune heeft alles vrij gegeven, blijkbaar wilden ze toch nog wel even bekijken wat er zoal uit zo'n land komt, maar onze import, oh nee eigendommen mogen Nederland weer in.
De eertse verhuizers zijn er al om 7 uur, de grote 40 foot container arriveert niet veel later. Dan is het wachten op de voorman die uit Den Haag komt en waarbij blijkbaar de Tomtom niet het juiste adres had??? Rond 8 uur is de ploeg compleet, met 5 man sterk laden ze de container binnen 3 uur uit, gelukkig pakken ze al veel buiten uit zodat meubels vrijwel direct op hun plaats gezet kunnen worden. Rond 12 uur rijdt de container schoon geveegd en wel de straat weer uit en lijkt het in huis wel een soort pakhuis van dozen. Doordat Aram reeds in India een kleurcode systeem met stikkers had gemaakt, staat het merendeel van de dozen wel meteen op de juiste plek. Nadat alle meubels een beetje zijn uitgepakt, de bedden weer in elkaar zijn gezet en de lunch genuttigd is beginnen we met het uitpakken van enkele dozen in de keuken.
Rond 3 uur zit het werk van de mannen uit Denhaag, de internationale verhuizers, er weer op. Met een kleine vrachtwagen volgeladen met papier en karton keren zij terug. Morgen komen 2 mannen van de lokale firma terug voor het verder uitpakken en meehelpen.
De moeilijkste tijd na een verhuizing is weer aangebroken, waar moet alles zijn plaatsje krijgen. Daar zullen we de komende weken nog wel zoet mee zijn.

Toch iets geleerd?!

Een bijdrage aan de blog, was van mijn kant weer eens hard nodig. Ik moet er deze dagen wel aan herrinerd worden, want anders liggen de prioriteiten bij werk (nieuwe functie), afwassen (geen personeel en geen automaat) en het afhandelen van allerhande documentatie en dergelijke om te zorgen voor een zo soepel mogelijke overgang.
Deze ochtend was ik voor het eerst met de Picasso die we tweedehands gekocht hebben op weg naar Terneuzen. Normaal rij ik dan de tunnel uit de afslag naar Dow op en dan een korte doorsteek naar Poort 1. Helaas, er waren werkzaamheden aan die korte doorsteek waardoor de weg opgebroken was en niet toegankelijk. Later bleek dat dit uitgelopen werkzaamheden van het weekend waren. Ik dus moest dus mee in de stoet naar poort 3 via een omweg van ~ 15 km! Na die omweg kwam ik bij poort 3, waar je met de auto op de site kunt en dan binnendoor naar poort 1. Voor mij ging die vlieger niet op, want ik was met een nieuwe auto, dus ik had nog geen autopas. Dus de auto geparkeerd en vriendelijk aan een norse/drukke bewaker gevraagd of ik zonder autopas de site op kon. NEE, maar de binnendoor weg naar poort 1 was wel open. Dus na die extra 5 km, was ik een ruime 30 minuten laten op het werk dan anders. Wat heeft ie dan geleerd, vraag je je dan misschien af?
Wel nu, ik heb mee hierover vanochtend niet opgewonden (dit in tegenstelling tot de rest van de Dow populatie), want ik weet uit de ervaring van de afgelopen twee en half jaar, dat je daar niets mee opschiet!

Lang leve de regels!

Tja sommige regelingen gaan mijn pet te boven. We kopen een auto, die staat klaar en wat is het volgende, je krijgt hem niet mee, want je bent geen persoon met een bestaand adres in Nederland. Denk je dat ik een grap maak, vergeet het maar! Maandag aan het eind van de ochtend gaan we bij de gemeente langs om ons weer in te schrijven. We hoeven ons nog net niet bij de vreemdelingen politie te melden, maar als ze het ons gevraagd zouden hebben zou het me niet verbaasd hebben. De vragenlijst die we moeten invullen is duidelijk gemaakt voor mensen die niet naar hun vaderland terugkeren... Goed we vullen alles in en dan duurt het 5 werkdagen voordat het verwerkt is. Vervolgens gaan we onze nieuwe bolide ophalen, de C1. Nou dat ziet er mooi uit, betaling is binnen, nu even ten naam stellen... Mevrouw is er ooit een probleem met uw rijbewijs geweest? Nee niet dat ik weet maar probeer het eens met het rijbewijs van mijn man, geen geluk, hetzelfde probleem doet zich voor. Navraag levert het antwoord, deze mensen hebben geen woonadres in Nederland, nee dat hebben we 2 uur geleden weer geregeld!!! Het synchroneren van de systemen zal toch zeker een dag of 5 kosten. Gelukkig komt de garage met de oplossing, ze schrijven de auto voor die paar dagen op hun naam en wij vertrekken blij met ons karretje, rijdt lekker overigens en als het moet passen we er met zijn 5-en in. Vrijdagmiddag gaan we terug, we hebben van de gemeente inmiddels de schriftelijke verklaring binnen dat we weer ons weer mogen vestigen... Duw de auto wordt afgemeld en we melden ons weer aan, nou dat had je gedacht dus niet.... Nee het synchroniseren kost toch nog wel een paar dagen, doorvragen naar de afdeling rijbewijzen levert op dat een mevrouw het systeem handmatig kan veranderen, uiteindelijk staat alles zoals het moet. Tja dat zijn nou weer de rare regels van Nederland. Om met de verkoper zijn opmerking te eindigen, zolang je alles volgens de regels doet loop je ergens tegenaan, je kunt maar beter criminele zaakjes doen dan is er niets aan de hand.

Afscheid nemen

Vandaag is de laatste schooldag voor Carmen en Kirsten, dat wil zeggen voor even dan... Dat betekent ook dat we afscheid nemen van een heleboel vriendinnen, vrienden en leerkrachten. De afgelopen twee en half jaar hebben Carmen en Kirsten veel geleerd, een ongelooflijk gevarieerd programma gevolgd en zijn verrijkt in culturele zin. Ze hebben er een hele mooie levenservaring bij en daarvoor zijn we de leerkrachten dankbaar. Vanmorgen was de laatste assembly, alle klassen van de lagereschool bijeen in de MPH (Multi Purpose Hall). Alle kinderen die weer naar nieuwe uitdagingen vertrekken kregen aandacht en kwamen voorbij in de vorm van een dia voorstelling. De Elementary Principal had voor iedere jaargroep een gedichtje waarbij werd aangegeven dat we vandaag wel afscheid nemen, maar dat onze paden zich in de toekomst zullen kruisen vanwege de verbondenheid. Zo meteen is de school uit en gaan de dames voor de laatste keer spelen met hun vriendinnetjes Bryanna (8), Kayla (6) en Ashley (5). Het is een aparte dag, want de kinderen vinden het afscheid nemen niet leuk, maar kijken wel uit naar Nederland.

Extreme arbeid

In India is arbeid goedkoop, dat resulteert in het creëren van banen waar we in Nederland dergelijke functies alleen vinden in de meest bizarre omstandigheden. Bizar kan in dit geval tweeledig worden uitgelegd, enerzijds zeer luxueus en anderzijds ongelooflijk mens onteerend. Twee voorbeelden hiervan;

1. Mumbai is een stad waar het stoffig is, maar eenmaal per jaar trekt de moesson voor drie maanden over de stad heen. Hiervoor is een riolering aanwezig, momenteel wordt er ook naarstig nog verbeterd aan dat systeem. Maar wat gebeurd er als er veel vuil op straat ligt en je afvoer diep en breed is dan vult dat zich in 9 maanden redelijk op met vuiligheid. Dat komt de afvoer van water niet ten goede, dus dat moet worden schoongemaakt. Dit gebeurt door mensen, momenteel zie je overal stoepen waarvan de putdeksels op zijn en er metalen bakken uitgetild worden die dan weer door een ander persoon worden geleegd op een grote hoop.
2. De lift is bij ons een gemak om geen trappen te lopen, dat is hier ook het geval. Maar een lift knopje indrukken dat kom je in de Westerse wereld alleen tegen als je in een ongelooflijk prijzig hotel verblijft en wellicht als je in het meest luxueuze appartementen complex woont. Wij woonden niet overdreven luxueus, maar hadden wel een lift boy, Radju. Een hele leuke aardige en behulpzame jongen, spreekt inmiddels steeds beter woordjes Engels en regelt ook bepaalde kleine dingen zoals de krant.

Bijgevoegd een foto van Carmen en Kirsten met Radju, bij de lift natuurlijk.

303 dozen

Ons huishouden is weer eens ingepakt, alles zit in 303 dozen. Niet allemaal van hetzelfde formaat, de boekendozen zijn de kleienere, de piano is de grootste en ook de zwaarste! Deze laatste is zelfs in een houten bekisting gegaan zo ook een tweetal andere kunststukken die we graag weer heelhuids terug zien. Niet dat we de overige eigendommen niet waardevol vinden, maar sommige daarvan zijn makkelijker vervangbaar. Morgen zal alles worden overgepakt in de zeecontainer, een grote (40 foot). Als alles volgens plan verloopt gaat de container volgende week maandag de boot voor zijn 21 daagse tocht naar Rotterdam . Een en ander zal afhangen van 'customs' alhier, er zijn 5 werkdagen nodig om een container het land uit te krijgen, je zou toch verwachten dat iets een land uitkrijgen niet veel papierwerk met zich meebrengt, maar dat zal wel mijn simpele gedachte zijn...
Bijgevoegd een aantal foto's van ons huis voor de verhuizing, tijdens en nadat alles weg was. Wij zijn inmiddels in de afscheids 'mode' beland.

Inpakken

Terwijl de wolken zich beginnen samen te pakken en steeds zwaarder worden gaan we er nog even vanuit dat de regen zich nog een aantal dagen niet laat zien. De luchtvochtigheid is al duidelijk aan het stijgen en daarmee ook de kans op schimmel bij onvoldoende ventilatie. Dit is dan ook de reden dat wij onze spulletjes zo snel mogelijk in de container de zee op willen hebben, want hoe minder het blootgesteld wordt aan die luchtvochtigheid hoe beter. Vorig na onze 8 weken afwezigheid en het aanlaten van ventilatoren, airconditioning en een lieve schoonmaakster die wekelijks alles naliep, vonden we nog steeds een substantiële hoeveelheid blauw uitgeslagen 'dingen'. Dus zijn we drie weken voor vertrek begonnen met verhuizen. Al met al is de verwachting dat de verhuizing zo'n 60 dagen gaat duren! We wonen nu in een 'service' appartement van het Grand Hyatt. Op 8 juni vliegen w naar Brussel vanwaar we naar Bergen op Zoom gaan om daar dan ook weer in een 'service' appartement te wonen. We moeten immers wachten tot de container in Nederland is en dat alles is ingeklaard. We geven regelmatig af op de bureaucratische werkwijze van de Indiërs, papiertje hier, formuliertje of 3 daar, maar vrezen dat Nederland niet onder doet! We weten nu al dat een air-container via de snelste route er zeker 1,5 week over doet om door de douane heen te komen. Die snelle route is dan ook weer afhankelijk van het aanleveren van de juiste papieren... Afijn dat voor later, nu eerst hier. Afgelopen zaterdag zijn we onze eerste kleine verhuizing begonnen, alle spullen die we in de air-container willen stoppen en alles dat in de handbagage mee gaat is verhuisd naar ons nieuwe onderkomen. Gisteren zijn ze begonnen ons huis in Quantum Park in te pakken, helaas niet letterlijk dat zou een stuk makkelijker zijn. Inmiddels is de woonkamer grotendeels tot doos geworden en zullen vandaag de slaapkamers veranderen in dozen. Het blijft een raar idee al je eigendommen ingepakt te zien worden en naar we verwachten straks ook weer uitgepakt. Gelukkig zijn container schepen niet echt piraat gevoelig! We gaan de komende dagen vrolijk verder en hopen dat alles op donderdag in de vrachtwagen zit. Dan wordt het naar het 'warehouse' gereden om overgepakt te worden in de container, die kan namelijk niet bij ons de straat inrijden!
Wordt vervolgd...