Maharasthra dag

Daar waar de meesten van de blog-lezers een hemelvaarts dag gevierd zullen hebben afgelopen donderdag, was 1 mei hier de feestdag van de provincie. Dat betekende wel dat alle bedrijven dicht waren, maar de Amerikaanse school was gewoon open. Orla heeft op dit moment vakantie (in een volgende tekst daar meer over), maar voor haar hebben we Prescilla. Dus was er na een talent show ’s morgens op school (volgt ook later nog meer over) ruimte voor Masjka en mij om er samen op uit te trekken. Voor de gelegenheid zijn we naar het Nehru Centre gegaan. Daar is een tentoonstelling over Jawaharlal Nehru (de eerste premier van het onafhankelijke India) met een mooie tijdbalk en ook de tentoonstelling met als titel “The discovery of India”. De laatste beschreef de hele geschiedenis van India van de vroegste bewoning tot aan de onafhankelijkheid. In het uitgebreide informatie aanbod zat genoeg lering en genoeg leuke wetenswaardigheden om het een geslaagd uitstapje te noemen. Vervolgens zijn we gelopen naar restaurant 'Copper Chimney' om daar te lunchen. Een plek waar je voor nog geen 6 euro (met de huidige en betere koers) een uitstekend 4 gangen buffet kunt nuttigen. Volledig Indiaas uiteraard, maar dat vind ik heerlijk en kan Masjka op z’n tijd ook goed waarderen. Daarna zijn we voor het eerst sinds dat wij 1 jaar en ruim 4 maanden terug hier kwamen wonen bij de Dhobi Ghat (de openlucht wasserette) wezen kijken. Uiteraard wisten we van alle bewegende beelden en foto’s van bekenden wat we konden verwachtten, maar toch was het leuk om in het echt te zien. Daarna hebben we de kinderen van school gehaald en daar was een hoge dichtheid aan vaders in korte broeken en ouder paren die erop uit geweest waren. Het zou goed kunnen dat de Indiërs de dag afgesloten hebben met vuurwerk, maar dat valt ons inmiddels niet meer op.

Kaas, haring en bitterballen

Vorig jaar hadden we al eens geproefd van het goede leven als Nederlander. Ook dit jaar kwam er een mooie uitnodiging voor Koninginnedag van het consulaat, alleen op niet op 30 maar op 29 april al. Samen met Adrienne zorgden we dat we er op tijd waren. De opkomst was dit keer hoger dan vorig jaar. Enerzijds omdat er 2 groepen Nederlandse bezoekers waren. Vorig jaar was er een groep studenten uit Groningen op studie reis. Dit jaar was er een groep van de makelaarsvereniging en een studentengroep uit Leiden. Daarnaast is de groep Nederlanders die hier als Expat leeft ook gegroeid, maar dat blijft in de tientallen en meer niet. Die groepen uit Nederland kijken wel heel vreemd naar die Expats die halverwege hun zin opeens opzij duiken om een kroket (bitterbal, stukje rookworst of saucijzenbroodje) van een schaal te graaien. Ik heb mijn eerste van al die 4 op dit jaar, en misschien ook wel de laatste voor dit jaar. Natuurlijk ontbrak een echte viskar niet, daarop was dan ook haring te vinden en een heerlijke variëteit van authentieke kaas (oude en brandnetel). In het buitenland merk je extra hoe “Nederlands” die producten zijn. Natuurlijk hebben we met zijn allen het Wilhelmus gezongen. De Consul vond het in zijn praatje nog nodig om te melden dat het gerucht gaat dat Beatrix het stokje nu toch echt over gaat geven aan onze kroonprins en dat de nieuwe datum misschien dan wel 27 april zal worden. Maar daar hebben we tot op heden nog niks over zien verschijnen op het internet. Er was daarna nog een buffet, maar daarvan hebben we alleen wat salade en nagerecht gegeten. Voor meer was na de bittergarnituur geen plek meer. We kregen ook nog ieder een pak mooi verpakte stroopwafels mee en een boekje dat “Dutch Masters” heet. We kunnen dus wel stellen dat je in het buitenland niet geheel overgeslagen wordt met Koninginnedag. Vandaag zijn we allen in het Oranje gekleed naar school en werk gegaan. Van de Kinderen weet ik het niet, maar mijn fel Oranje overhemd ontlokte wel genoeg reactie op het werk, evenals de ketting van Masjka. Een speciale met oranje, rode, witte en blauwe kralen ketting en voorzien van enkele bedeltjes als een fiets, molen, tulp en klompje. ’s Middags was er bij Nederlanders in het gebouw naast ons nog een groepje met Nederlandse kinderen. We hebben spelletjes als koekhappen, met echte ontbijtkoek (via Adrienne), appeltje happen in een teil water en eitje lopen gedaan. Een aantal oranje lekkerheden, en wat poffertjes maakte er ook voor hen een feestje van.

Met dank aan Andrea Buisman voor de foto's.

Het hoofd koel houden

Aan ons appartement zijn eigenlijk maar 2 structurele gebreken. Het eerste is de lucht van drogende vis die in de zomer (nu dus) doordringend om onze gebouwen hangt. Dit komt door de visdroogplaats die tussen ons en de zee in ligt. Dit wisten we toen we erin trokken, alleen waren de tussenpersonen niet zo accuraat in het inschatten van het aantal weken in het jaar dat je er last van hebt.
Het tweede structurele probleem dat wij hebben met ons appartement is de centrale airconditioning. Het zijn 2 gigantische en lawaaierige apparaten die boven de kamer en de keuken zijn weggewerkt in een verlaagd plafond. De problemen met de AC zijn velerlei. Allereerst is er het service contract, nadat vorig jaar meerdere bedrijven langs geweest zijn is uiteindelijk door onze landlady 1 bedrijf gecontracteerd voor een jaar. Helaas levert dit contract eigenlijk altijd onduidelijkheid op en men komt wel, maar is altijd onzeker over de betaling. Het bedrijf is waarschijnlijk ook de goedkoopste want ze werken met slecht Engels sprekende personen en een verhoudingsgewijs kleine groep die echt weet hoe die joekels bij ons werken.
Het tweede probleem is dat de bovenburen door het ontbreken van goede isolatie een `zwetende´ vloer hebben in het warme seizoen. Of ze dat nu nog hebben weten we eigenlijk niet, maar vorig jaar zijn er 2 isolatie beurten geweest die zo Indiaas werden begeleid door de gebouwenbeheerder dat de relatie daarmee redelijk verziekt is. Die situatie vorig jaar om deze tijd was er een waarbij het ondoenlijk was om het hoofd koel te houden.
Tussendoor hebben we een paar keer een forse lekkage gehad omdat de drainage verstopt zat en koelproblemen vanwege vervuiling door broedende duiven op en rond de warmte wisselaars op ons achterbalkon. Ik durf dus rustig te stellen dat de AC ons achtervolgt tijdens ons verblijf in dit appartement. Gisteren vertoonde de AC weer kuren, 1 van de machines ging elke 2-3 minuten aan en dan weer uit. Alles bij elkaar koelde dat onvoldoende, dus moest er weer een `mannetje´ aan te pas komen. Wij bellen vanwege het gehalte aan Engels niet meer rechtstreeks naar de firma, maar via de architect van het gebouw. Dat is niet waterdicht, die moet je ook 4 keer bellen, maar daar kun je in ieder geval Engels mee praten en die weet ook wie ze voor zich heeft als ze er een potje van maakt. Helaas kon de man die vanmiddag kwam, zonder Engelse vaardigheden, met zijn acties Masjka niet overtuigen van vakmanschap. Helemaal toen hij het kapotte onderdeel (geplofte zekering) van de ene warmte wisselaar wilde vervangen met 1 uit de andere warmte wisselaar en vervolgens voorstelde om 1 nieuwe te kopen. Na niet koel blijven was de man nog niet overtuigt van zijn onhandig manoeuvreren. Maar nadat ik hem gevraagd had om hoeveel geld het ging (minder dan 1 euro) kon ik hem overtuigen dat hij er gewoon 2 moest kopen en dat wij die dan wel betaalden. Onze AC en het hoofd koel houden zal wellicht nog wel eens terug komen op de Blog!

Twee gezichten

In heel de wereld kun je mensen met twee gezichten tegen komen, en India is daarop geen uitzondering. Vanaf februari vorig jaar tot aan onze Dubai vakantie werkte Pat bij ons in huis. De relatie was met Masjka reeds moeizamer geworden, Pat groeide niet mee met de behoeften van het gezin en met name die van een groter wordend kind als Orla. Toen Pat kwam moest Orla nog leren lopen, was ze aanhankelijker en vond ze gewoon op schoot zitten prima. Inmiddels is ze 2 jaar oud en wil ze spelen, liedjes zingen, boekjes lezen, knutselen en buiten spelen. Ook na herhaaldelijk aandringen bivakkeerde Pat liever in de keuken, met de kinderen voor de televisie. Er waren zelfs momenten dat de kinderen dingen hadden gepakt die ze niet mochten pakken en dat Pat dit volledig had gemist. Dit alles had ons wel aan het twijfelen gebracht, maar overtuigd dat wij de relatie moesten beëindigen waren we nog niet.
Toen ontstond er bij Pat thuis plotseling een nieuwe situatie. Haar dochter bleek namelijk al en half jaar een verkeerd vriendje te hebben. In haar thuissituatie bleek ze er heel andere normen en waarden op na te houden. Er schijnt over gevochten te zijn, de dochter is geslagen, opgesloten in huis, moest op het politiebureau verklaren dat ze de jongen niet meer wenste te zien en waarschijnlijk nog wel wat dingen die ons niet hebben bereikt. Wij werden om raad gevraagd, maar onze vredige zienswijze was duidelijk iets waar Pat niet genoeg voor openstond door te grote cultuurverschillen. Dus hebben we Pat aangeraden bij haar pastoor te raden te gaan.
Dit alles bij elkaar leidde ertoe dat ze aangaf niet voor ons te kunnen blijven werken en ontslag ging nemen. De reden was dat er immers niemand was om op haar dochter te letten (die ze nu niet meer kon vertrouwen). Wij zagen dit als een mogelijkheid om de taken van kok en nanny uit elkaar te trekken en zijn direct op zoek gegaan naar nieuw personeel. Allereerst hebben we twee interviews gehouden voor een nanny, beide dames waren goed, een had meer ervaring op papier, dus daar ging onze voorkeur naar uit. Ze zou bij ons beginnen, maar belde daags na haar toezegging op, om aan te geven dat ze het niet meer zou doen, met een paar vage redenen. Dus is Prescilla bij ons begonnen. Na twee dagen vertelde die ons dat ze het andere meisje kende en had gesproken en die was gebeld door Pat op de dag nadat ze bij ons een interview had gehad. Pat had het meisje bedreigd en ons zwart gemaakt door aan te geven dat wij niet echt op zoek waren. Toen we dit hoorden hebben we van Juliana begrepen dat Pat eigenlijk niet weg wilde. Ook gaf Juliana heel diplomatiek aan dat “Some people have two faces and Prescilla is not one of them” over Pat liet ze zich niet uit.
Maar voor ons was de hele situatie alleen maar een bevestiging dat we de goede weg insloegen. En nu we ook een kok hebben (zie 21 april) is er meer harmonie in ons huishouden.

Gala

De school organiseert jaarlijks een gala om geld in te zamelen voor extra dingen op school. Afgelopen 8 maart zijn we naar het mooie Grand Hyatt hotel gegaan voor een gezellige avond met heerlijk eten, leuke mensen en mooie prijzen om te winnen. Je kunt meedoen aan de silent auction, je schrijft je naam op een papier bij een artikel dat je graag wilt hebben en andere mensen kunnen dan daaroverheen bieden en zo wordt de prijs opgedreven. Daarnaast zijn er de raffle tickets, die koop je voor 100 rupees per struk (~€2,-) en dan kun je de prijs winnen als jouw ticket getrokken wordt. Alle prijzen zijn donaties, ofwel van grote bedrijven, juweliers, vliegtuigmaatschappijen, hotelketens, ofwel van kinderen die samen met hun klas iets hebben gemaakt. De opbrengst van de raffle tickets en de silent auction komt geheel ten goede aan de PTA (parent Teacher Association). De PTA geeft het geld dan uit aan iets dat de school nodig heeft, vorig jaar heeft het geld eraan bijgedragen dat er een hele mooie 'playground' voor de kinderen is gemaakt en dat de MPH (Multi Purpose Hall) een scheidingswand kreeg die de zaal in tweeën kan delen er er daar door optimaler gebruik van de hal kan worden gemaakt. Voor een gala avond heb je natuurlijk wel een mooie jurk nodig en Adrienne kent een ontwerper waaraan ze Masjka heeft voorgesteld. Hij heeft een schitterende rok met een jasje erbij gemaakt. Aram heeft een nieuwe smoking laten aanmeten en het resultaat kan worden bekeken op bijgevoegde foto.

Student led conference deel 2

Ook Carmen heeft ons afgelopen dinsdag rondgeleid door haar klas. Helaas is de situatie van een klas waarin misschien 1 of 2 andere kinderen stilletjes bezig zijn met hun ouders, een afleiding voor Carmen, dus het duurde even voordat ze de concentratie had om ons rond te leiden. Ze heeft ons de map laten zien waar al haar werkjes in zaten. De ze map geeft ene goed overzicht in datgene wat ze in een jaar zoal leren, veel dus! Vervolgens heeft ze middels een powerpoint presentatie met 1 woord per slide laten zien dat ze 49 woorden in een minuut las. Dit zijn de hele korte basis woorden die ze geacht worden in 1 oogopslag te herkennen. In de klas zijn die woorden aanwezig op een 'wordwall' aan de wand. Vervolgens hebben we alle 3 de reken spelletjes gedaan die klaar lagen. Op de foto zie je hoe er een hand vol pennies, nickels en dimes gepakt wordt door beide spelers en geteld wordt wie er het meest heeft. Hierbij moest Carmen uitleggen, welke munt wat waard was, want wij zijn niet zo ervaren met Amerikaanse munten. Rekenen is overigens Carmens sterke kant, dat gaat praktisch foutloos voor wat van haar verwacht wordt in de 'first grade'. Na een boekje voorlezen in een gecreëerd leeshoekje was er nog een stuk dat gaat over 'Inquiry' of te wel onderzoek. De opstelling ging over insecten, en Carmen wilde wel eens weten waarom de insecten van die korte pootjes hebben. Dit hebben we niet op kunnen lossen, maar we hebben wel weer een beter beeld gekregen van wat er in Carmens schoolleven gebeurd. In een ander lokaal heeft ze ons haar 'art' werkjes laten zien, tekenen, schilderen op allerlei manieren passeren de ruvue gbruikmakend van vele technieken en soort. Een op Aric Carle geinspireerde vlinder, een op van Gogh geinspreerde zonnebloem. Ze krijgen tijdens deze lessen ook informatie over deze mensen en gaan dan aan de slag om iets op een te maken wat daarop lijkt. Echt indrukwekkend. Tenslotte heeft Carmen een liedje op de Xylofoon laten horen, laten zien hoe ze noten moet tekenen en de duur door middel van klappen laten zien. Veel leidjes die Carmen zingt zingen ze ook bij Kirsten, dus worden ze in een duet gezongen, maar Carmen vertelde ons ook over solo, trio en kwartet!

Stil op straat!

Ik besef dat iedereen een verhaal over Carmen verwacht, maar dit is zo vers van de pers en zal zeker de kranten in Nederland niet halen. Gisteren was er een heuse Riksja staking, onze nanny vertelde ons dat toen we aangaven dat ze Orla van school moest halen met een riksja. Wij waren hoogst verbaasd, maar de chauffeur beaamde de staking en wist ook de reden ervan. Men wil namelijk een electronische meter invoeren en de riksja bestuurders hebben liever de mechanische. Als uitleg, wel daar kunnen ze mee sjoemelen en met een elctronische niet!!
Dus konden we gisteren genieten van een rustig straatbeeld, met relatief weinig getoeter en veel lopende mensen en overvolle bushaltes. Van mij mogen deze "bromvliegen" voor altijd in staking zijn, maar vandaag rijden ze weer gewoon. Ik vrees dat een dag staken ook gewoon betekent geen inkomsten, want zo werkt dit land ook, dus zijn velen van hen snel genezen van hun opstand. Tenslotte wil de innerlijke mens ook wat.
(bijdrage Masjka; foto: AC Heikamp)