Ineens is het heel dichtbij !

Sinds vanmorgen rond 9 uur werd via de nieuwszenders gemeld dat alles voorbij was. De terroristen zijn uitgeschakeld! Alles bij elkaar heeft het geweld de stad bijna 60 uur in haar greep gehad. De tijd zal leren waarom dit heeft plaatsgevonden, waarschijnlijk zullen we die informatie moeten krijgen van buitenlandse nieuwszenders, het internet en buitenlandse bladen. Duidelijk is geworden dat berichtgeving hier in Mumbai zelf strak geregisseerd wordt door mensen die invloed hebben. Je ziet weinig kritiek over het beeldscherm gaan. Op straat hoor je de kritiek bij de 'gewone' mensen dat het allemaal zo lang heeft geduurd, die zien het liefst een cordon aan schietende commando's de hotels binnen gaan en 10 minuten later is iedereen die er zat niet meer in leven, maar ja dan hebben we het snel 'opgelost'.
Sinds gisteravond is ons bekend dat de een ouderpaar (van school) de dood heeft gevonden, ze hebben drie kinderen. Hun Jongste zoontje zit bij Kirsten in de klas, dan hebben ze nog een dochter die in grade 4 zit (~9 jaar) en een zoon die in grade 7 zit (~12 jaar). Ze waren in het Taj Mahal hotel bij één van de restaurants gaan eten.
Dit betekent dat we morgen de kinderen meer duidelijkheid moeten gaan verstrekken. De school neemt hierin de leiding en terecht. Tot gisteren leek het een aanslag op voor ons bekende gebouwen, ons onbekende mensen en op onze vrijheid omdat 5 sterren hotels voor expats dé plek zijn om uit eten te gaan. Het aantal restaurants van goede kwaliteit is voor 50% gevestigd in die luxe hotels. Nu komt daar ook nog het verlies bij van "collega" ouders. Een testcase voor Carmen en (vooral) Kirsten.

48 uur verder

We zijn inmiddels bijna 48 uur verder. De beelden die wij hier voorgeschoteld krijgen geven het beeld van een oorlogsgebied. Tot op zekere hoogte zal dat zeker in Zuid Mumbai het geval zijn. Wij zijn ook vandaag de hele dag thuis geweest, veilig op je eigen plek. Sinterklaas is vannacht geweest, want terroristen of niet, die komt wel. Hij bracht wat knutsel spul, dus daar waren de dames het eerste deel van de ochtend mee bezig. Daarna zijn ze gaan picknicken beneden in de roofgarden en spelen. Aram en ik hebben zo wat bezigheden in huis, alhoewel goede concentratie ontbreekt omdat je toch een wat 'umheimisch' gevoel hebt. Op straat is het stil, dat zie je vanuit het appartement, dat lees je op de web-logs en dat hoor je van vrienden die niet thuis blijven.
De toekomst zal ons leren wie er nu daadwerkelijk achter de aanslagen zit, waar ze het op gemunt hebben en hoeveel slachtoffers er zijn gevallen. Voorlopig zien we de bloedige beelden en krijg je het gevoel van propaganda gestuurde jounalistiek, met soms rare verhalen. Blijkbaar hebben een aantal gijzelnemers bij winkels in de buurt van Nariman house maar liefst 70 kg schapenvlees gekocht! Daar kun je waarschijnljk wel een legertje mee voeren, of je een week mee verschansen met gijzelaars.
Bijgevoegd een kaart van Mumbai, de twee punten in het noorden zijn, QP: ons appartementen complex; ASB: school. De twee punten in het zuiden zijn de twee hotels waar zich de vuurgevechten en gijzelnemingen afspelen.

Korte up-date

Bij ons is de dag bijna ten einde. In veel delen van de stad is het een veelbewogen dag geweest. Vrienden van ons wonen letterlijk 'om de hoek' van het Taj Mahal hotel, gelukkig is met hen alles goed. Wel blijven ze liever in hun huis, want de gehele dag hebben ze schoten gehoord. Tevens hebben ze afgelopen nacht voor opvang gezorgd van een aantal andere expats die met hen in een café waren toen de hel losbarstte en niemand meer naar huis kon. Hun huis staat aan een plein waar de achteruitgang van het café op uit komt en dat verder door een poort van de straat wordt afgescheiden. Spectaculairder nieuws dan dit is er gelukkig niet te melden, want wij volgen verder alles alleen via de televisie en het internet. De beelden die daarop te zien zijn zijn niet mis en men spreekt hier over een 'oorlog die is uitgebroken'. Diezelfde beelden gaan de wereld over en komen ongetwijfeld vanavond bij jullie naar binnen, maar relativerend moeten we wel zeggen dat dat de ergste beelden zijn. Natuurlijk kennen we de straten die te zien zijn, we zijn er geweest en hebben er rondgelopen.
Aram is vandaag een aantal maal door nieuwszenders benaderd, maar wij kunnen hen niet het spectaculaire verhaal geven dat ze zoeken, wij merken er (voorlopig) niet meer van dan de beelden die we via de televisie zien.
Tot dusverre hebben we ook niet vernomen of een persoon uit de gemeenschap die wij kennen betrokken is geweest bij één van de aanslagen.
Voor ons is wel duidelijk dat de vorm van de aanslagen heel anders is dan voorheen. Waren het tot nu toe bommen die afgingen in de verschillende steden, nu lopen er ook schutters rond en dat geeft een heel andere vorm aan de aanslagen.
De kinderen hebben we niet overdreven beladen met informatie, wat heeft het immers voor zin om kinderen die werkelijk met allerlei nationaliteiten, geloofsuitingen en huidskleuren op de meest positieve manier met elkaar omgaan, te gaan vertellen dat er mensen in deze wereld zijn die elkaar om die simpele reden naar het leven staan.
Wij zullen de komende dagen thuis blijven, voor de kinderen was het reeds een langweekend in verband met Thanksgiving, en voor ons betekent het dat eerst de rust in de stad moet terug keren voordat we ons er weer in kunnen begeven.

Mumbai under attack

Mumbai is wereldnieuws. Met ons gaat het goed want wij waren gisteravond gewoon thuis. Vanmorgen waren we al bijna op weg naar school toen we via de SMS begrepen dat de school dicht was. Als je de televisie hier dan aanzet krijg je wel gelijk een gevoel voor de situatie, maar een goed overzicht geven kunnen ze hier niet. Via NU.NL krijgen we meer zicht op de situatie dan hier het nieuws kijken...
Wij hebben nog van niemand gehoord die op een of andere manier bij de slachtoffers hoort. Gelukkig zijn tot opheden al onze vrienden dus veilig thuis, maar ongetwijffeld zullen we horen of mensen van de expat gemeenschap wel betrokken zijn geweest op de een of andere manier. Kantoren zijn gesloten en scholen blijven ook dicht vandaag. Zoals altijd in Mumbai en India is iets dichtbij en toch ook weer niet. Masjka was gisteren overdag nog in beide hotels, dus dan is het heel dichtbij, anderzijds is dit een wereldstad, wat betekent dat we er momenteel niet meer van merken dan de berichtgeving op het nieuws. Dit kan niet meer zijn dan een eerste berichtgeving, want zoals wij het begrijpen zijn er nog steeds terroristen in de hotels met gijzelaars.

Piano

Vorig jaar heb ik (Masjka) voor mijn verjaardag een piano gekregen, en sinds het begin van dit jaar ben ik begonnen met piano les. Net voor de zomervakantie gaf Carmen aan dat ze ook graag les wilde, dus is ook zij begonnen. We vinden het allebei erg leuk om te spelen, oefenen doen we regelmatig, al zou met de regelmaat van de klok ons beter vormen. Zoals het gezegde immers zegt oefening baart kunst, maar ja beiden lijden we een beetje aan het 'moeten' syndroom, als iets moet dan doen we het met minder plezier. Voor een kind leidt dat nog wel eens tot confrontaties, als moeder krijg je gewoon te horen, waarom oefen jij dan niet?
Oefenen was de afgelopen weken hard nodig en dat hebben we beiden op onze eigen manier gedaan. We hebben vandaag namelijk ons eerste piano examen afgelegd! Diegene die Masjka kennen weten dat het niet een gemakkelijke taak is haar aan een examen te krijgen, Carmen vond het nog gewoon spannend. Toen onze docent, Benny, enkele maanden geleden al sprak van een examen heb ik hem direct uit de droom geholpen dat dat aan mij niet besteedt is, ik wil piano spelen omdat ik het leuk vind en niet omdat ik nu alsnog de ambitie heb om concertpianist te worden. Maar ja in het prestatie-gerichte India liggen de waarden en normen iets anders, eigenlijk tel je niet mee als je geen examens doet. Dus heeft hij mij min of meer overgehaald, beter een keer laten zien dat het niet aan mij besteedt is, dan continue de discussie daarover voeren.
Tijdens de afgelopen weken heb ik Benny tijdens onze lessen meermalen gewaarschuwd dat ik als ik het examen al haal dat met de hakken over de sloot zal doen, heb tenslotte mijn naam hoog te houden! Nou dat zou het schandaal van de school zijn, nee dat kon echt niet. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik zo veel als mogelijk zou oefenen, dat heb ik dus ook oprecht gedaan, maar meer is altijd beter.
Carmen mocht als eerste, ze deed het erg goed, helaas weten we pas over drie weken hoe goed ze het gedaan heeft, maar de wat norse Engelsman doorstond zij goed! Daarna was ik aan de beurt, en laten we het er maar op houden dat als ik geslaagd ben dat inderdaad met de hakken over de sloot is, maar ik kan naar eer en geweten zeggen dat ik mijn best heb gedaan.
Na het lezen van dit stukje heb ik (Aram) hier wel wat aan toe te voegen. We redigeren elkaars stukje wel vaker, vooral om de "dt"'s en het lijden met lange en kort ei te corrigeren. Maar nu wil ik wel wat inhoudelijks toevoegen. De tijd zal ons moeten leren of onze dochters wat van het plezier in examens van hun vader hebben meegekregen. Maar hoe dan ook, datgene wat de beide dames kunnen spelen is mooi om te horen en een enorme verbetering van beider startpunt en daar gaat het uiteindelijk om!

Het seizoen is weer aangebroken

Welk seizoen? Het Trouw seizoen. De hindoe kalender verschuift met de maan en de sterren, geinterpreteerd door wijze mannen. Daardoor laten feestdagen zich niet altijd jaren vooruit voorspellen. Een beetje zoals met ons Pasen, maar dan grilliger. Trouwen gebeurt hier ook met behulp van de experts op een "goeie" dag. Mede daardoor is er een seizoen van November tot Februari waarin het merendeel van de huwelijken plaatsvindt. India is een wijds land en trouwerijen duren meerdere dagen. Dus vele collega's en andere Indiers moeten daar op een of andere wijze vrij voor nemen om een trouwerij van een familielid of vriend bij te wonen. Ik begreep van collega's dat als je dan maar 1 dag kunt, dat je dan op de laatste dag gaat, dan is er een laatste ceremonie en een receptie (met eten en drinken). Uit onze groep op het werk trouwt er 1 jongen, helaas ergens in een stad op 6 uur met de bus vanaf het dichtsbijzijnde vliegveld, dus ik en vele anderen gaan daar niet naar toe. Overigens denk ik dat het een gearrangeerd huwelijk is, hetgeen nog steeds heel gebruikelijk, want zij komt ook uit de buurt van waar hij vandaan komt (slechts 3 uur rijden) en zij komt na het huwelijk niet mee naar Mumbai. Als ik er meer over te weten kom schrijf ik er wel over, maar ik weet dat ik dit hier niet met te directe vragen boven tafel kan krijgen.
India heeft meer dan een miljard mensen. Dat is niet voor te stellen, maar het effect van zo'n populatie die ook nog eens jong is in leeftijd wordt weer iets tastbaarder als je hoort dat vorig jaar in Delhi (de hoofdstad van India) op de piekdag 30,000 huwelijken plaatsvonden.

Wat een toeval

Vanmorgen was Carmen al vroeg wakker, half 6, ze kwam meteen naar ons toe met een 'gefeliciteerd met je verjaardag mama'. Kirsten volgde snel, in haar hand een cadeautje dat ze de avond tevoren nog snel zelf in elkaar had gezet, een versierd doosje van plastic zakjes met daarin een pen. Blijkbaar wilde ze ook nog een echt persoonlijk cadeau geven, want met zijn drietjes hadden ze onder begeleiding van Aram al een mooie pennenbak gemaakt. Orla schijnt de hele dag geroepen te hebben dat het mama's verjaardag was, maar daar heb ik zelf weinig van gehoord, tja je zegt natuurlijk niet tegen je eigen moeder dat ze jarig is! Zoals gebruikelijk op bed de cadeautjes uitgepakt, naast de grote pennenbak nog een paar echt Indiase fotolijstjes, vergezeld met wat lampjes waar kaarsje in kunnen. Aram heeft wel een heel mooi cadeau op de kop getikt, eigenlijk heb ik het zelf gevonden, maar hij heeft het gegeven. De foto spreekt voor zich!
Doordat de project groep van Aram had besloten 18 november een belangrijke eindpresentatie van het grote project te geven, die Aram presenteert, hebben we gekozen voor een uitgebreid ontbijt, rustig aan gedaan en de kinderen gewoon een half uurtje later op school afgeleverd. Als je dan naar binnen loopt en je oudste dochter ziet de moeder van een vriendinnetje, dan kun je er verzekerd van zijn dat de moeder wordt verteld jou te feliciteren. Ach ja stil houden was er vandaag zo wie zo niet bij, want vanmiddag had de PTA (Parent Teacher Association) van school een vergadering. Zet de vice voorzitter (Femke) bij de opening van de vergadering, 'ja en dan is het nog mijn verjaardag ook', nou dat zijn er dan twee. Even voor de goede orde Femke Rensen is van oorsprong een Nederandse, maar rond haar 10de geëmigreerd naar Australië. Dus na de vergadering vraag ik haar waar ze dan geboren is, in Vlaardingen! Blijkt ze 10 jaar voor mijn geboorte in hetzelfde Holy ziekenhuis in Vlaardingen geboren te zijn! Om kippenvel van te krijgen dat kregen we dan ook beiden!