Bezoek en positieve verandering

Dit tweede jaar in India hebben we veel bezoek gehad, en aangezien wij al geaccepteerd hebben dat privacy in India, ook in je eigen huis, vaak ver te zoeken is, zijn we dat extra leuk gaan vinden. We hebben goede faciliteiten zoals een twee persoons bed met harde matras (krijgen we goeie feedback op!), eigen badkamer met douche en toilet en geen compensatie activiteiten als eten koken, afwassen of zelf je bed opmaken, want dat doet ons personeel al. Deze week was Anne-Claire terug op bezoek na 1 jaar en 8 maanden. Zij was er ook toen we in Januari 2007 net 10 dagen in ons apartement zaten, en ze ons een maand geholpen heeft te settlen. In de afgelopen week heb ik veel gepolst of zij verandering zag met toen. Ze gaf aan dat er eigenlijk niet veel verandererd was alleen in sommige gevallen (zoals bij het vliegveld, wat ik wel vaker aan haal) en dan zijn dat positieve veranderingen. Ik kan dat beamen, want in India gaat er eigenlijk niemand op achteruit. Ook het verkeer is hier in Mumbai niet slechter geworden in die bijna 2 jaar en dat terwijl er hier een enorme groei aan voertuigen op de weg is. Alleen de Indiase beurs is in waarde gehalveerd in 3 maanden, maar beleggen is hier voor weinigen weggelegd. De een gaat er hier hoogstens wat sneller op vooruit gaat dan de ander. Omdat ik nog steeds de Elsevier lees elke week, en na de Olympische spelen ook wat vaker nu.nl bezoek heb ik nog wel een gevoel voor wat er in Nederland speelt. En ik kan me niet aan de indruk onttrekken, dat het een gevecht is om de goede dingen te behouden en er niet op achteruit te gaan, en dat voelt toch als een wereld van verschil! Deze week hebben we ook aangegrepen om wat luchtigere dingen te doen, waar zeker verslag van volgt, inclusief foto's.

Golfen in de grote stad

Afgelopen donderdag heb ik voor het eerst in Mumbai op een golfbaan gestaan. Die van de Willingdon club om precies te zijn. Deze ligt in het zuiden achter de (paarden) racecourse voor diegene onder de lezers die in Mumbai zijn geweest. Ik kon met 1 man en echtpaar van de Nederlands-Belgische club in Mumbai mee. Het was een erg mooie ervaring, voor herhaling vatbaar. Helaas zijn er niet veel gelegenheden zo ideaal als afgelopen week. Want Carmen en Kirsten hadden wel school en ik was vrij evenals de personen die nodig zijn op deze club te mogen spelen. Zondag is de enige andere dag, en dan vereist een ruime halve dag weg wel wat planning. Maar deze ronde aan ervaring heb ik maar mooi op kunnen doen. De baan is niet lang, en loopt behoorlijk kriskras door elkaar. Een direct gevolg van het ruimte gebrek. Over het niveau wat ik haalde was ik niet ontevreden. Mijn medespelers waren allen uiteraard beter, maar op iedere hole kon ik met de zwakste van die hole gelijk op gaan. Golfen in Mumbai heeft nog wel een paar dingen die echt bij Mumbai horen. Krotjes langs hole 10. Kinderen en caddies die je golf ballen (10 roepies per stuk) willen verkopen. De caddies waren tot ontsteltenis van mijn medespelers en anderen op de baan afgelopen donderdag schaars! Het was namelijk een redelijk belangrijke feestdag, dus moesten veel expats hun eigen golfspullen trekken. Er is op deze baan trouwens ook geen ruimte voor golfkarretjes! Oh ja en dat je overal straathonden hebt, daar was ik wel aan gewend, maar slapend in de bunkers had ik ze niet verwacht. (Bunkers zijn zandkuilen als hindernis in de baan. red)

Taal

Even een blog over wat uitspraken van de kinderen. Misschien hier en daar niet helemaal samenhangend, maar wel leuk.
Carmen wil dezer dagen vooral weten waarom papa’s en mama’s langer op mogen blijven. Carmen gaat vaak niet gemakkelijk slapen, ook al is ze overduidelijk aan het einde van haar latijn. Dat merken wij aan huilen bij het minste of geringste. Dat zeggen we haar dan ook, je bent duidelijk moe. Vandaag had ze als weerwoord dat huilen niet altijd betekent dat ze moe is! Waarop Kirsten zich ermee bemoeit en zegt: “Nee papa, ze kan bijvoorbeeld ook moeten huilen omdat ik bijna dood ga”?!

Daar waar Carmen het Nederlands goed blijft beheersen, op een paar versprekingen na, gebruikt Kirsten vrij veel engelse grammatica voor Nederlandse zinnen. Ik zal daar nog wel eens een paar voorbeelden van verzamelen. Orla leert de talen door elkaar en dat leidt ook wel eens tot begrijpbare maar komische uitspraken. Voor een belangrijke feestdag afgelopen donderdag (9 okt) mocht Orla op voorafgaande woensdag in Indiase kleding naar school. Terwijl Carmen en Kirsten juist die dag vrij hadden vanwege parent-teacher conferences. (hierover later nog wel meer) Orla werd door Prescilla in haar Indiase tenu gehesen en kwam triomfantelijk in de woonkamer showen (zie foto) met de uitspraak “Orla is een Indiaan!”

Zwembad en zonsondergang

Foto's van het Padmanabhapuram Paleis

Nog steeds vakantie in Kerela

Vanochtend heb ik voor het eerst sinds tijden weer eens een paar golf clubs in mijn handen gehouden. Het hotel heeft een paar verhoogde greens met een beetje ruimte om er naar toe te slaan. S'morgens is dat in dit klimaat heerlijk, dus had ik om 7 uur een afspraak gemaakt met de activity coordinator. Die was ongeveer 15 minuten te laat vanwege problemen met de "bike" hetgeen indian English is voor een motorfiets, bij gebrek aan grootschalig gebruik van de gewone fiets. Het golfen ging goed, wellicht dat ik Mumbai nog de baan op kan binnenkort. Na het ontbijt zijn we de stad Trivandum in geweest. De 7 verdiepingen tempel mocht je alleen in als Hindoe met lendendoek, dus die hebben we van buiten bekeken. Daarna het stadspaleis en het Napier museum bekeken. De laatste voor 10 roepies per familie (16 eurocent). In de paleizen kom je hier regelmatig verwijzingen tegen naar de handel met de VOC. En dat sluit aan bij de schone (relatief) en koloniale indruk van de stad. Bij verwijzingen naar de "Dutch" reageren Carmen en Kirsten heel trots naar iedereen die het horen wil. De gehele indruk van de stad was mooier dan wat we in Goa en in Cochin gezien hebben vorig jaar. De kleurijke foto's die bij dit verhaal horen volgen nog.

Vakantie in Trivandrum

Vanwege het vieren van Gandhi's geboortedag deze donderdag 2 oktober hebben we een lang weekend vrij. En omdat we niet eeuwig in India blijven, investeren we in het bezoeken van uithoeken van het land. Later deze maand trekken we een week naar de Himalaya (ook India), en dit lange weekend zijn we naar het zuidelijke puntje: Trivandrum. Nu ja dat is de oude naam, de stad heet nu eigenlijk: "Thiruvananthapuram", maar geen buitenlander die dat poogt uit spreken. We zijn in een resort, met zwembad, palm bomen en uitzicht over zee. Er is een prive-strand, maar dat is aan ons niet besteedt, als er al een zwembad en uitzicht op zee is. Gisteren (donderdag) kwamen we aan, en vandaag zijn we naar een paleis geweest. Een paleis klinkt nogal onverschillig, maar we hebben er genoeg energie voor uit getrokken. Allereerst was het een goede anderhalf uur van ons hotel af. Ten tweede, moest ik (Aram) bij de hoogste pief op kantoor onderhandelen over de toegangsprijs. Dat werd uiteindelijk wel flink goedkoper dan de prijs voor buitenlanders, maar niet zo goedkoop als de indian citizen prijs waar ik met onze registratie documenten op aanstuurde. Tenslotte hebben we het hele paleis op onze sokken (en Masjka op blote voeten) afgelegd. Dat was op de binnenplaatsen wel even afzien. Het paleis was het absoluut waard en foto's volgen nog. En de naam luidde: (even de lonely planet erbij) Padmanabhapuram Palace.