Verre vrienden en familie

Afgelopen donderdag avond zijn we voor 4 dagen naar Singapore gevlogen. Even weg naar een schoon en geciviliseerd land! Carmen en Kirsten keken erg uit naar het bezoek aan hun vriendinnetjes, want daar was afgelopen september een zusje bij gekomen. Vrijdag konden we bij aankomst direct in één van de twee hotelkamers, dus even snel opgefrist en toen naar Holland Village. Daar hadden we met Anne-Claire afgesproken, voor haar de laatste dag na een lange vakantie in Azië. Lekker geluncht snel wat dingen gekocht die daar goed te krijgen zijn en toen terug naar het hotel, want de kinderen hadden geen 'shop til you drop' zin. 's Avonds lekker gegeten en toen snel naar bed. Zaterdag was onze dierentuin dag, Rond een uur of 10 waren we er, de 'splashshow' mocht niet ontbreken, Orla gaat daarvan helemaal uit haar dak! Zowel Orla als Kirsten hebben ditmaal een kus van Philippe de zeeleeuw gekregen. Orla had daar echt haar zinnen op gezet! Nadat de dames in het spuit en waterdeel hadden gespeeld kwamen Masjka's neef, zijn vrouw en hun kinderen ook nog naar de dierentuin, gezellig met zijn allen nog bij de olifanten show kijken. Rond 4 uur was de pret op en zijn we naar huis gegaan. Het jongetje op de foto is Pepijn, het achter-achterneefje van Carmen, Kirsten en Orla, die momenteel in Singapore woont.
Zondag was het bezoek aan de vriendinnen gepland, Nicole heeft bij Carmen in grade 1 gezeten en Christie bij Kirsten in ECEC 4. Zoals ook al tijdens de zomervakantie klikte het direct weer en werd er gezellig gespeeld. We zijn met zijn 11-en gaan lunchen op het strand. Al met al een heel gezellige dag. Maandag nog lekker gezwommen en toen was de koek weer op. Rond 11 uur waren we weer thuis en dinsdag was weer een dag als alle andere schooldagen.

Slumdog Millionaire

Gisteren is bij jullie in Nederland de film Slumdog Millionaire in première gegaan. De film heeft inmiddels al verschillende prijzen in de wacht gesleept, zoals enkele Golden Globes, en Bafta's en wordt gezien als een goede kandidaat om enkele Oscars te winnen. Het verhaal gaat over een een jongen die in Mumbai opgroeid in een sloppenwijk. Hij komt in het programma 'Miljoenen jacht', de film laat zien hoe het komt dat de man de antwoorden op de vragen weet, allemaal door zijn levenservaring opgedaan in de sloppenwijken. Wij hebben de film op 28 januari j.l. bekeken. Het is een meeslepende film, heel realistisch waar het de hedendaagse Indiaase maatschappij betreft. Triest kun je het noemen dat de set in dit geval niet is nagebouwd, maar echt is, wij zien dergelijke wijken dagelijks zonder er naar op zoek te zijn. Je kunt je afvragen of alles wat de jongen meemaakt realistisch is, maar zoals gezegd het zijn allemaal onderdelen die in het huidige India nog steeds voorkomen. Ik kan alleen maar zeggen ga de film bekijken en oordeel zelf. Door de ongelooflijk realistische weergave van de verhaallijn heeft de film in India ook veel kritiek, mensen willen de film niet zien en iedereen heeft daarvoor zo zijn redenen, terecht of niet. Als je de film hebt gezien, zijn we benieuwd naar je reactie.

Een Lustrum

Toen ik op het Dr. F.H. De Bruijne Lyceum zat, leerde ik voor het eerst wat een "lustrum" was. De school bestond 35 jaar en dat 7-de lustrum werd gevierd. Ik zal zelf toen nog niet halverwege mijn eigen 7-de lustrum geweest zijn. Maar inmiddels ben ik het gepasseerd. Dat is niet met veel poes pas gepaard gegaan. Misschien dat we het bij een juiste gelegenheid nog weleens vieren. Maar afgelopen vrijdag hebben we het bescheiden gehouden. 'S morgens heb ik van de kinderen en Masjka kado's gekregen. Vooral boeken en dvd's en mooie houtgesneden schaakstukken uit Rajastan. Uiteraard was er wat geknutseld en waren er kaarten en kado's met de post gekomen (waarvoor dank!).
Bij ons op het werk mag iedereen op vrijdag dragen wat hij wil, en terwijl de meesten dan rondlopen in T-shirt en spijkerbroek, had ik een vrolijke stropdas omgedaan. Ook had ik dropjes bij me en spekkies. En mijn Indiase collega's proberen dat wel uit, net als ik hun zoetigheid altijd probeer. Alleen in de ochtend sla ik hartige baksels af. Als er over mijn zoetwaar gevraagd werd hoe het smaakte dan zei ik over de spekkies dat ze zoet smaken en over drop dat die "different" smaakt. Veel eerlijke reacties op de drop krijg je overigens niet, maar ik hou me zelf ook vaak op de vlakte als ik iets uitprobeer. Over de spekkies waren ze enthousiaster.
'S avonds zijn we met de kinderen naar de Italiaan geweest in het Marriott Hotel in Juhu. Daar was een kok die met pizza bodem's gooide. De kinderen hielden het redelijk goed vol en na het uitblazen van 1 kaarsje, op een chocolade taartje dat we toe besteld hadden, zat de dag er weer op. Het enige nuttige meldbaar verder van de lustrum-dag, was dat ik Carmen de tafel van 5 weer eens kon laten opzeggen. Op naar de volgende!

Kirsten en de koekjesfabriek

Kirsten had vandaag een 'fieldtrip' en mama ging mee, dat alleen was al een feest. Op dit moment doet Kirsten in haar klas een project over voedsel, waar komt het vandaan voordat wij het eten. Duidelijk erop gericht om aan te geven dat melk door een koe wordt gemaakt en niet uit een pak komt. De klas bezoekt ook de al om bekende zoetigheids fabricerende fabriek Parle, hier wordt onder andere het koekje ParleG gemaakt, een pakje van 15 koekjes (netto gewicht 82.5g) kost 4 rupees inclusief tax (omgerekend 7 cent). De fabriek staat in het stadsdeel 'Ville Parle' en daar zijn ze ruim 65 jaar geleden ook begonnen met produceren. Nadat de kinderen een filmpje over het koekjesmaken hadden gezien konden er meteen twee varianten geproefd worden. Onze zoetekauw had mij in de bus al verteld dat ze in iedere hand een koekje kon vasthouden, maar ook wel 2 of 3 of nog wel meer. Gelukkig is de schroom te groot om echt een hele hand vol te pakken, maar toen er werd gezegd dat je rustig meer mocht pakken schroomde ze niet. Daarna gingen we de fabriek zelf in, je loopt langs de hele productielijn. Het bedrijf doet dat duidelijk vaker, want er is een speciale route met informatieborden en een omroepsysteem op de plaatsen waar wat extra informatie verteld kan worden. We zagen dus het deeg de mallen van de koekjes ingaan, door de oven heen afgekoeld en wel ingepakt worden. Kirsten kan dat heel mooi en 'grafic' omschrijven, met andere woorden heel beeldend. Ze vond het bijzonder interessant, maar het pakje dat ze na afloop kreeg was toch ook wel erg aantrekkelijk en moest in de bus op de terugweg wel meteen open!
Het was een heel positief bezoek, zeker als je weet hoe vies en gemakkelijk er met afval omgegaan wordt, om te zien dat het een schone fabriek betrof, waar de vloer niet bezaaid lag met afgedankte koekjes. Want dat had zomaar gekund, tenslotte produceren ze alleen voor de Indiaase markt!