Twee uitersten

Daar zijn we weer! Na een lange tijd het schrijven aan Masjka overgelaten te hebben. Doe ik weer eens een bijdrage. De laatste blog, van mijn hand over mijn verjaardag, is al weer meer dan een maand geleden. Veel van mijn tijd gaat tegenwoordig zitten in het opkrikken van mijn golfvaardigheden in een land dat twee grote voordelen heeft voor golfers:

1. Het weer is altijd goed! (Dat wil zeggen 's morgens vroeg en niet in de monsoon)
2. Er zijn heel veel handen die willen helpen. Dus je speelt met een caddie en een ballen jongen die ver vooruit staat om te kijken waar je bal nu weer landt. Aangezien dit alleen een kostenfactor arbeid heeft. Kost dit weinig.

Echter hoe kun je de baan op? Een tweetal keer had ik gespeeld met iemand die lid is van de 'Wellingdon Sports Club', een duidelijk overblijfsel van het 'Raj-tijdperk'. Maar de andere keren speelde ik 's morgens vroeg (bij zonsopgang) met iemand die zelf ook geen lid is. Dat kon dus niet lang goed gaan en inmiddels zijn de regels aangescherpt en worden beter gehandhaafd.
Dus zat er niets anders op dan lid te worden, en dat kon eenmalig voor 12 weken in een kalender jaar. Je moet alleen door de "ballotage". Dat betekent een formulier en een handtekening van een gewoon lid (voor het leven) of een lid voor 10 jaar. Wat inhoudt dat je iemand moet kennen die lid is op die voorwaarden, dus een Indier en iemand buiten de expat gemeenschap. Toen die gevonden was, moest die mij nog introduceren bij een committee member en dan is de procedure rond. Terug in Nederland zal ik wel ervaren hoe Nederlandse golfclubs ermee om gaan. Maar ik vond dit een uiterste. Verbaasd was ik dan ook dat ik vervolgens een lidmaatschaps nummer kreeg, waarmee ik overal in de club kan betalen en een kaartje om mijn refenrentie handtekening op te zetten (en die van de familie) die ik maar een keer weer in moest leveren. Een regeling die waarschijnlijk niet misbruikt wordt als 'ons ons kent'!?