Kaas, haring en bitterballen

Vorig jaar hadden we al eens geproefd van het goede leven als Nederlander. Ook dit jaar kwam er een mooie uitnodiging voor Koninginnedag van het consulaat, alleen op niet op 30 maar op 29 april al. Samen met Adrienne zorgden we dat we er op tijd waren. De opkomst was dit keer hoger dan vorig jaar. Enerzijds omdat er 2 groepen Nederlandse bezoekers waren. Vorig jaar was er een groep studenten uit Groningen op studie reis. Dit jaar was er een groep van de makelaarsvereniging en een studentengroep uit Leiden. Daarnaast is de groep Nederlanders die hier als Expat leeft ook gegroeid, maar dat blijft in de tientallen en meer niet. Die groepen uit Nederland kijken wel heel vreemd naar die Expats die halverwege hun zin opeens opzij duiken om een kroket (bitterbal, stukje rookworst of saucijzenbroodje) van een schaal te graaien. Ik heb mijn eerste van al die 4 op dit jaar, en misschien ook wel de laatste voor dit jaar. Natuurlijk ontbrak een echte viskar niet, daarop was dan ook haring te vinden en een heerlijke variëteit van authentieke kaas (oude en brandnetel). In het buitenland merk je extra hoe “Nederlands” die producten zijn. Natuurlijk hebben we met zijn allen het Wilhelmus gezongen. De Consul vond het in zijn praatje nog nodig om te melden dat het gerucht gaat dat Beatrix het stokje nu toch echt over gaat geven aan onze kroonprins en dat de nieuwe datum misschien dan wel 27 april zal worden. Maar daar hebben we tot op heden nog niks over zien verschijnen op het internet. Er was daarna nog een buffet, maar daarvan hebben we alleen wat salade en nagerecht gegeten. Voor meer was na de bittergarnituur geen plek meer. We kregen ook nog ieder een pak mooi verpakte stroopwafels mee en een boekje dat “Dutch Masters” heet. We kunnen dus wel stellen dat je in het buitenland niet geheel overgeslagen wordt met Koninginnedag. Vandaag zijn we allen in het Oranje gekleed naar school en werk gegaan. Van de Kinderen weet ik het niet, maar mijn fel Oranje overhemd ontlokte wel genoeg reactie op het werk, evenals de ketting van Masjka. Een speciale met oranje, rode, witte en blauwe kralen ketting en voorzien van enkele bedeltjes als een fiets, molen, tulp en klompje. ’s Middags was er bij Nederlanders in het gebouw naast ons nog een groepje met Nederlandse kinderen. We hebben spelletjes als koekhappen, met echte ontbijtkoek (via Adrienne), appeltje happen in een teil water en eitje lopen gedaan. Een aantal oranje lekkerheden, en wat poffertjes maakte er ook voor hen een feestje van.

Met dank aan Andrea Buisman voor de foto's.

Het hoofd koel houden

Aan ons appartement zijn eigenlijk maar 2 structurele gebreken. Het eerste is de lucht van drogende vis die in de zomer (nu dus) doordringend om onze gebouwen hangt. Dit komt door de visdroogplaats die tussen ons en de zee in ligt. Dit wisten we toen we erin trokken, alleen waren de tussenpersonen niet zo accuraat in het inschatten van het aantal weken in het jaar dat je er last van hebt.
Het tweede structurele probleem dat wij hebben met ons appartement is de centrale airconditioning. Het zijn 2 gigantische en lawaaierige apparaten die boven de kamer en de keuken zijn weggewerkt in een verlaagd plafond. De problemen met de AC zijn velerlei. Allereerst is er het service contract, nadat vorig jaar meerdere bedrijven langs geweest zijn is uiteindelijk door onze landlady 1 bedrijf gecontracteerd voor een jaar. Helaas levert dit contract eigenlijk altijd onduidelijkheid op en men komt wel, maar is altijd onzeker over de betaling. Het bedrijf is waarschijnlijk ook de goedkoopste want ze werken met slecht Engels sprekende personen en een verhoudingsgewijs kleine groep die echt weet hoe die joekels bij ons werken.
Het tweede probleem is dat de bovenburen door het ontbreken van goede isolatie een `zwetende´ vloer hebben in het warme seizoen. Of ze dat nu nog hebben weten we eigenlijk niet, maar vorig jaar zijn er 2 isolatie beurten geweest die zo Indiaas werden begeleid door de gebouwenbeheerder dat de relatie daarmee redelijk verziekt is. Die situatie vorig jaar om deze tijd was er een waarbij het ondoenlijk was om het hoofd koel te houden.
Tussendoor hebben we een paar keer een forse lekkage gehad omdat de drainage verstopt zat en koelproblemen vanwege vervuiling door broedende duiven op en rond de warmte wisselaars op ons achterbalkon. Ik durf dus rustig te stellen dat de AC ons achtervolgt tijdens ons verblijf in dit appartement. Gisteren vertoonde de AC weer kuren, 1 van de machines ging elke 2-3 minuten aan en dan weer uit. Alles bij elkaar koelde dat onvoldoende, dus moest er weer een `mannetje´ aan te pas komen. Wij bellen vanwege het gehalte aan Engels niet meer rechtstreeks naar de firma, maar via de architect van het gebouw. Dat is niet waterdicht, die moet je ook 4 keer bellen, maar daar kun je in ieder geval Engels mee praten en die weet ook wie ze voor zich heeft als ze er een potje van maakt. Helaas kon de man die vanmiddag kwam, zonder Engelse vaardigheden, met zijn acties Masjka niet overtuigen van vakmanschap. Helemaal toen hij het kapotte onderdeel (geplofte zekering) van de ene warmte wisselaar wilde vervangen met 1 uit de andere warmte wisselaar en vervolgens voorstelde om 1 nieuwe te kopen. Na niet koel blijven was de man nog niet overtuigt van zijn onhandig manoeuvreren. Maar nadat ik hem gevraagd had om hoeveel geld het ging (minder dan 1 euro) kon ik hem overtuigen dat hij er gewoon 2 moest kopen en dat wij die dan wel betaalden. Onze AC en het hoofd koel houden zal wellicht nog wel eens terug komen op de Blog!

Twee gezichten

In heel de wereld kun je mensen met twee gezichten tegen komen, en India is daarop geen uitzondering. Vanaf februari vorig jaar tot aan onze Dubai vakantie werkte Pat bij ons in huis. De relatie was met Masjka reeds moeizamer geworden, Pat groeide niet mee met de behoeften van het gezin en met name die van een groter wordend kind als Orla. Toen Pat kwam moest Orla nog leren lopen, was ze aanhankelijker en vond ze gewoon op schoot zitten prima. Inmiddels is ze 2 jaar oud en wil ze spelen, liedjes zingen, boekjes lezen, knutselen en buiten spelen. Ook na herhaaldelijk aandringen bivakkeerde Pat liever in de keuken, met de kinderen voor de televisie. Er waren zelfs momenten dat de kinderen dingen hadden gepakt die ze niet mochten pakken en dat Pat dit volledig had gemist. Dit alles had ons wel aan het twijfelen gebracht, maar overtuigd dat wij de relatie moesten beëindigen waren we nog niet.
Toen ontstond er bij Pat thuis plotseling een nieuwe situatie. Haar dochter bleek namelijk al en half jaar een verkeerd vriendje te hebben. In haar thuissituatie bleek ze er heel andere normen en waarden op na te houden. Er schijnt over gevochten te zijn, de dochter is geslagen, opgesloten in huis, moest op het politiebureau verklaren dat ze de jongen niet meer wenste te zien en waarschijnlijk nog wel wat dingen die ons niet hebben bereikt. Wij werden om raad gevraagd, maar onze vredige zienswijze was duidelijk iets waar Pat niet genoeg voor openstond door te grote cultuurverschillen. Dus hebben we Pat aangeraden bij haar pastoor te raden te gaan.
Dit alles bij elkaar leidde ertoe dat ze aangaf niet voor ons te kunnen blijven werken en ontslag ging nemen. De reden was dat er immers niemand was om op haar dochter te letten (die ze nu niet meer kon vertrouwen). Wij zagen dit als een mogelijkheid om de taken van kok en nanny uit elkaar te trekken en zijn direct op zoek gegaan naar nieuw personeel. Allereerst hebben we twee interviews gehouden voor een nanny, beide dames waren goed, een had meer ervaring op papier, dus daar ging onze voorkeur naar uit. Ze zou bij ons beginnen, maar belde daags na haar toezegging op, om aan te geven dat ze het niet meer zou doen, met een paar vage redenen. Dus is Prescilla bij ons begonnen. Na twee dagen vertelde die ons dat ze het andere meisje kende en had gesproken en die was gebeld door Pat op de dag nadat ze bij ons een interview had gehad. Pat had het meisje bedreigd en ons zwart gemaakt door aan te geven dat wij niet echt op zoek waren. Toen we dit hoorden hebben we van Juliana begrepen dat Pat eigenlijk niet weg wilde. Ook gaf Juliana heel diplomatiek aan dat “Some people have two faces and Prescilla is not one of them” over Pat liet ze zich niet uit.
Maar voor ons was de hele situatie alleen maar een bevestiging dat we de goede weg insloegen. En nu we ook een kok hebben (zie 21 april) is er meer harmonie in ons huishouden.

Gala

De school organiseert jaarlijks een gala om geld in te zamelen voor extra dingen op school. Afgelopen 8 maart zijn we naar het mooie Grand Hyatt hotel gegaan voor een gezellige avond met heerlijk eten, leuke mensen en mooie prijzen om te winnen. Je kunt meedoen aan de silent auction, je schrijft je naam op een papier bij een artikel dat je graag wilt hebben en andere mensen kunnen dan daaroverheen bieden en zo wordt de prijs opgedreven. Daarnaast zijn er de raffle tickets, die koop je voor 100 rupees per struk (~€2,-) en dan kun je de prijs winnen als jouw ticket getrokken wordt. Alle prijzen zijn donaties, ofwel van grote bedrijven, juweliers, vliegtuigmaatschappijen, hotelketens, ofwel van kinderen die samen met hun klas iets hebben gemaakt. De opbrengst van de raffle tickets en de silent auction komt geheel ten goede aan de PTA (parent Teacher Association). De PTA geeft het geld dan uit aan iets dat de school nodig heeft, vorig jaar heeft het geld eraan bijgedragen dat er een hele mooie 'playground' voor de kinderen is gemaakt en dat de MPH (Multi Purpose Hall) een scheidingswand kreeg die de zaal in tweeën kan delen er er daar door optimaler gebruik van de hal kan worden gemaakt. Voor een gala avond heb je natuurlijk wel een mooie jurk nodig en Adrienne kent een ontwerper waaraan ze Masjka heeft voorgesteld. Hij heeft een schitterende rok met een jasje erbij gemaakt. Aram heeft een nieuwe smoking laten aanmeten en het resultaat kan worden bekeken op bijgevoegde foto.

Student led conference deel 2

Ook Carmen heeft ons afgelopen dinsdag rondgeleid door haar klas. Helaas is de situatie van een klas waarin misschien 1 of 2 andere kinderen stilletjes bezig zijn met hun ouders, een afleiding voor Carmen, dus het duurde even voordat ze de concentratie had om ons rond te leiden. Ze heeft ons de map laten zien waar al haar werkjes in zaten. De ze map geeft ene goed overzicht in datgene wat ze in een jaar zoal leren, veel dus! Vervolgens heeft ze middels een powerpoint presentatie met 1 woord per slide laten zien dat ze 49 woorden in een minuut las. Dit zijn de hele korte basis woorden die ze geacht worden in 1 oogopslag te herkennen. In de klas zijn die woorden aanwezig op een 'wordwall' aan de wand. Vervolgens hebben we alle 3 de reken spelletjes gedaan die klaar lagen. Op de foto zie je hoe er een hand vol pennies, nickels en dimes gepakt wordt door beide spelers en geteld wordt wie er het meest heeft. Hierbij moest Carmen uitleggen, welke munt wat waard was, want wij zijn niet zo ervaren met Amerikaanse munten. Rekenen is overigens Carmens sterke kant, dat gaat praktisch foutloos voor wat van haar verwacht wordt in de 'first grade'. Na een boekje voorlezen in een gecreëerd leeshoekje was er nog een stuk dat gaat over 'Inquiry' of te wel onderzoek. De opstelling ging over insecten, en Carmen wilde wel eens weten waarom de insecten van die korte pootjes hebben. Dit hebben we niet op kunnen lossen, maar we hebben wel weer een beter beeld gekregen van wat er in Carmens schoolleven gebeurd. In een ander lokaal heeft ze ons haar 'art' werkjes laten zien, tekenen, schilderen op allerlei manieren passeren de ruvue gbruikmakend van vele technieken en soort. Een op Aric Carle geinspireerde vlinder, een op van Gogh geinspreerde zonnebloem. Ze krijgen tijdens deze lessen ook informatie over deze mensen en gaan dan aan de slag om iets op een te maken wat daarop lijkt. Echt indrukwekkend. Tenslotte heeft Carmen een liedje op de Xylofoon laten horen, laten zien hoe ze noten moet tekenen en de duur door middel van klappen laten zien. Veel leidjes die Carmen zingt zingen ze ook bij Kirsten, dus worden ze in een duet gezongen, maar Carmen vertelde ons ook over solo, trio en kwartet!

Stil op straat!

Ik besef dat iedereen een verhaal over Carmen verwacht, maar dit is zo vers van de pers en zal zeker de kranten in Nederland niet halen. Gisteren was er een heuse Riksja staking, onze nanny vertelde ons dat toen we aangaven dat ze Orla van school moest halen met een riksja. Wij waren hoogst verbaasd, maar de chauffeur beaamde de staking en wist ook de reden ervan. Men wil namelijk een electronische meter invoeren en de riksja bestuurders hebben liever de mechanische. Als uitleg, wel daar kunnen ze mee sjoemelen en met een elctronische niet!!
Dus konden we gisteren genieten van een rustig straatbeeld, met relatief weinig getoeter en veel lopende mensen en overvolle bushaltes. Van mij mogen deze "bromvliegen" voor altijd in staking zijn, maar vandaag rijden ze weer gewoon. Ik vrees dat een dag staken ook gewoon betekent geen inkomsten, want zo werkt dit land ook, dus zijn velen van hen snel genezen van hun opstand. Tenslotte wil de innerlijke mens ook wat.
(bijdrage Masjka; foto: AC Heikamp)

Student led conference

Vandaag hebben Carmen en Kirsten aan ons laten zien wat ze dagelijks op school doen. Jaarlijks is er één dag ingepland waarop ouders alle tot dan toe gemaakte werkjes kunnen komen bekijken en aan de hand daarvan vertellen de kinderen dan wat zij je willen laten zien, wat de bedoeling is bij die specifieke opdracht of hoe een bepaald spelletje moet spelen. De leerkrachten zitten demonstratief op de gang.
We begonnen in de klas van Kirsten bij de rekentafel. Daar liet Kirsten aan de hand van een heel groot blad zien dat ze kon tellen tot 10. Frappant was dat het in het Engels over het algemeen heel goed en snel gaat, maar dat in de Nederlandse versie de vinger nog wel eens te snel wil gaan voor het uitspreken, waardoor ze nummers overslaat. Dus moet je haar echt dwingen rustig aan te tellen en dan gaat het prima. Vervolgens liet ze ons zien hoe ze een histogram kon maken. Speelgoed van verschillend materiaal (hout, metaal, stof, plastic en papier) moest ze neerleggen in de juiste vakjes. Het was duidelijk dat Kirsten dit op basis van haar geheugen (dus eerder geoefend) kon doen, evenals het antwoord dat ze gaf op de vraag wat er zo makkelijk is aan plastic speelgoed, dat is namelijk makkelijk schoon te maken! Als puzzel koos ze de paashaas met zijn eieren, die was best moeilijk. Kirsten kan goed puzzelen en met een beetje hulp was hij snel gemaakt. Toen heeft ze ons het grote boek met het alfabet laten zien en horen, ze moeten dan de letter klank maken en de plaatjes die erbij staan op die pagina benoemen. De eerste 8 letters gingen heel gemakkelijk, daarna was het duidelijk moeilijker om de letter te herkennen, maar met de plaatjes erbij ging dat prima. De K sprong eruit!! Ze heeft ons ook een boekje voorgelezen van "A colour of his own, by Leo Leoni". Het is schitterend om te zien hoe goed dat geheugen van die kinderen werkt, de eertse 8 pagina's kon ze letterlijk voorlezen, de overige wist ze duidelijk nog wat de inhoud was geweest en maakte ze daar zelf haar verhaal omheen.
Tot slot liet ze ons nog de liedjes horen die ze zingen tijdens de muziekles. Daarbij gebruik makend van triangel, tamboerijn, sambaballen of gewoon figuren die ze met de hand maakt.
Wij hebben genoten en waren heel trots op haar.

Morgen zullen we over Carmen's student led conference schrijven.

Lekker “zwart” eten

India is een land waar personeel niets kost, nou ja in onze optiek dan. Inmiddels heeft het aantal personeelsleden dat wij in dienst hebben plus de ‘geleasde persoon’ het aantal van 5 bereikt. Een forse bijdrage aan de Indiase (informele) economie, belasting betalen over dit loon lijkt even ondoenbaar (bureaucratie) als ongebruikelijk. Wij hebben ons van de volgende gemakken voorzien:

1. Interiueurverzorgster; Juliana
2. Kindermeisje (nanny); Prescilla
3. Kok; Alice
4. Strijk meneer; Ramesh
5. Chauffeur; Andrew

Het is inmiddels heel normaal om zoveel mensen in je appartement te hebben rondlopen, iedereen heeft zijn eigen taak en specialiteit. Het is ons duidelijk geworden dat dit het beste werkt. Het samenvoegen van taken werkt gewoon voor deze mensen niet, ze hebben geen duidelijkheid meer en weten hun tijd niet goed meer in te delen. We hebben het geprobeerd met onze vorige nanny/kok, zij kon zich in de keuken terugtrekken en was er dan duidelijk niet voor de kinderen. Toen we vorig jaar hier aankwamen hadden wij het gevoel dat 2 mensen gelijktijdig in huis al erg veel was. Maar inmiddels zijn we eraan gewend, dus toen onze vorige nanny aangaf vanwege familie omstandigheden te moeten vertrekken hebben we naast een nieuwe nanny ook een kok aangesteld. Ze kan heeft veel ervaring bij Engelse expats opgedaan en kan veel verschillende gerechten maken en dat is erg fijn. Zo zijn we niet meer genoodzaakt alleen maar Indiaas te eten, want de keuken die je gewend bent blijft toch favoriete. Masjka houdt toch meer van de Westerse keuken, Aram vindt dat op zijn tijd ook erg lekker, Carmen en Kirsten eten alles na eerst een discussie over de ingrediënten, maar eten wat de pot schaft. Dan blijft Orla nog over, die heeft duidelijk de voorkeur voor de Indiase keuken ontwikkeld. Het bord is in een mum van tijd leeg als ze rijst, curry en gekruide groenten krijgt, voorheen mocht het ook nog heel pittig zijn. Eet ze Westers dan gaat het langzamer en laat ze duidelijk merken dat we meer overredingskracht moeten gebruiken om haar eten te geven. Inmiddels gaan er hele dierentuinen naar binnen, soms is haar mond zelfs een hangar.

Mango

De zomer in India komt gelijk na de winter. Ze slaan Lente hier over, gaan van de zomer over in de moesson en dan terug naar de zomer om eind Oktober terug te komen in de koelere winter. Mumbai ligt in Maharasthra en dat is tevens de provincie waar de Mango’s geteeld worden. Het seizoen is direct gekoppeld aan dat stuk zomer dat voor de Moesson valt. Dit jaar is het klimaat ook hier wat van slag, met een koele winter en nu vroeg in het seizoen regenval. Dan wel geen moesson slagregens, en zeker niet hier in de stad, maar de mango productie lijdt er wel onder.
Al deze uitleg heeft een extra doel. Orla is sinds een maand echt goed aan het praten, in zowel Nederlands als Engels. Daarnaast heeft Orla een zeer groot gevoel voor humor. Toen we langs de kleuren gingen en na rood, blauw, geel, groen aankwamen bij oranje benoemde Orla het als Mango. Dat ontlokte bij mij een spontane lach, en daarmee ook een gulle lach van Orla. Juist vanwege de humor hebben we het `showtje’ ook daarna nog een paar keer kunnen doen voordat ze oranje ging zeggen.

Mist?!

(een bijdrage van Masjka)
Over lucht kwaliteit kun je tegenwoordig heel wat schrijven. Toen wij hier kwamen wonen hebben we wel gehoord dat hier wonen betekent dat je per dag twee pakjes sigaretten rookt. Waar je dat met sigaretten direct merkt is het heel wat anders dan er daadwerkelijk ademhalen. Even wat voorbeelden, soms kunnen wij vanaf ons balkon in de verte (hemelsbreed ongeveer 2 km) een toren met een bol erop zien. Soms kun je ’s morgens uit het keuken raam die richting uit kijken en dan is die toren niet te zien. In het begin denk je goh het is mistig, zo ben je geconditioneerd, maar als je dan verder denkt is het in een tropisch klimaat wel vrij vreemd om mist te hebben. Dus ga je verder denken, ja het is dus smog wat over de stad hangt. En ja een strak blauwe lucht is het hier eigenlijk nooit, oké zeer zeldzaam. Wanneer je dan een aantal marathon renners spreekt waaronder iemand die inmiddels meer dan 50 marathons heeft gelopen, en in mijn optiek dus als deskundige door kan gaan, je e-mailt dat hij 4 weken na het rennen van de marathon hier nog steeds last heeft van zijn longen en dat de arts inderdaad aangaf dat het tijd nodig had om weer ‘schoon’ te worden, wordt het steeds duidelijker dat de luchtkwaliteit hier wel slecht moet zijn. Maar helaas heb ik (Masjka) het nu ook weer aan den lijve ondervonden. Tijdens onze week in Dubai waar Aram gisteren over schreef ben ik ziek geworden, goed verkouden, beginnende voorhoofdholte ontsteking en keelpijn. Dus meteen begonnen met Cinuforce van Dr. Vogel (ja dat is reclame), stomen (niet mijn favoriete bezigheid, maar alles voor het goede doel) en Strepsils voor de keel. Gewoon huis en tuin dokteren, wat normaal zou helpen als de klachten niet te ernstig zijn, en dat waren ze niet. Bij thuiskomst had ik echt het gevoel, oké met een dag of drie vier ben ik weer boven Jan. Helaas die vlieger gaat hier niet op en deze week dus toch maar naar de dokter voor antibiotica. Niet alleen ik, maar ook de arts was ervan overtuigd dat het lichaam vanwege de luchtvervuiling niet in staat is het zelf te klaren. Met de hulp van de medicijnen gaan we nu weer de gezonde ? kant op.

Kameel rijden in Dubai

In de eerste week van deze maand zijn we in Dubai geweest. Een hele andere wereld dan Mumbai. Het was de eerste keer dat Orla een eigen vliegtuigstoel had en dat we ons dus als gezin over 5 stoelen verspreid hadden. De kinderen zijn al gewend aan opgehaald worden door iemand van een hotel. Bij het vliegveld werden we dit keer echter opgehaald door een vrouw en een hele bus met chauffeur voor ons alleen. Dan zie je hoe vrij onze kinderen geworden zijn van onze hele ervaring in het buitenland. Hun Engels is daarin een groot goed. Maar het enthousiasme over het opgehaald worden door een vrouw werd gelijk met `Louisa’ gedeeld.
Op de heenweg in het vliegtuig gaf Carmen uit zichzelf aan dat ze graag op een kameel wilde rijden. Na bezoeken aan het strand, aan de winkelcentra met Speelparadijzen en na culturele bustochten, was daar ook de mogelijkheid om kameel te rijden. En ja, zonder aarzeling liep Carmen op de kameel (dromedaris voor de puristen onder ons) en reed een rondje. Vreemd toch hoe sommige dingen werken, bang voor een hondje, maar onbevreesd een kameel omklemmen.

Nieuwe Chauffeur

Het zou in Nederland goed klinken in een personeels-advertentie. Auto met Chauffeur! Hier in Mumbai is het echter noodzaak vanwege het chaotische verkeer. De voordelen van een Chauffeur zijn:

• Je kunt iets doen in de auto. Tenminste als je geen aanleg voor wagenziekte hebt, en dat hebben we gelukkig geen van allen.
• Je hoeft niet zelf te parkeren
• Je kunt de auto op meerdere plekken tegelijk gebruiken, want hij kan zichzelf verplaatsen.

Nadelen zijn er ook. Want een Chauffeur moet jij weer aansturen. Dat wil zeggen hoe laat moet hij komen, waar moet hij naar toe (en nee ze weten niet beter de weg dan wij zelf) en wanneer die weer naar huis kan.

Zoals de titel doet vermoeden hebben wij inmiddels een nieuwe (onze derde) chauffeur. Sinds anderhalve week, toen we terug kwamen uit Dubai. Zijn naam is Andrew en hij spreekt goed Engels. En dat was met de vorige (Murugan) niet het geval. De eerste weken zijn op 1 (de eerste) deuk in onze lease auto na goed verlopen. Maar in India kun je maar beter geen conclusie trekken op slechts anderhalve week ervaring. Het type auto is trouwens iets waarmee je geen personeel aantrekt. Een Toyota Innova is praktisch, maar daar is ook alles mee gezegd!

Daar gaan we dan!!

Na meer dan een jaar geworstel met de webpagina gaan we (ik) op ondersteunende vormen over. De Mocka webpagina is bij vlagen een succes geweest en bij vlagen zal het mensen teleurgesteld hebben in de frequentie waarin het bijgewerkt werd. Mischien dat deze versie werkt. Sommige van onze vrienden zijn hier succesvol in gebleken. De webpagina blijft bestaan en zal ook deze teksten bij tijd en wijlen over nemen. Ook zal ik voor foto's daarnaar blijven verwijzen.
Veel meer dan een stukje start tekst maak ik niet vandaag. Eerst maar eens kijken of ik een hoge ambitie (minimaal eens per week) kan gaan waarmaken.