Zondag rustdag?

Zondag is de enige dag in de week dat we geen personeel in huis hebben en werkelijk waar dat is een verademing. De meisjes zijn inmiddels ook al zo ver dat ze redelijk zelfstandig te werk kunnen gaan, soms met het overhoop halen van van alles, soms met het kijken naar DVD's (Dribbel en de optocht is helemaal 'in'). Dat geeft ons de kans om wat langer dan 6 uur in bed te blijven, met regelmatig een forse hink stap sprong als we eruit komen, maar ala. Zo ook gisteren (zondag), Aram en ik hadden de avond ervoor een spelletje gespeeld met bovenburen en het was tegen twaalven voordat we in bed lagen, dus vonden we iets langer blijven liggen wel erg prettig. Rond 8 uur werden we gestoord feitelijk met de vraag om ontbijt op het balkon. We hebben dan wel een groot balkon, maar echt gebruiken doen we het niet, ten eerste omdat we geen echte zitplaatsen met tafel hebben en ten tweede omdat het regelmatig erg warm is en de vis lucht van te drogen vis NIET aantrekkelijk is. Maar goed de dames wilden op hun picknick set zitten dus zo gezegd zo gedaan, we moeten hen nageven dat het lekker was, beide de boterham en de temperatuur. De rest van de ochtdend wat in huis gedaan, we gingen namelijk lekker lunchen. Op zondag pakken alle 5 sterren hotels groots uit met 'Sunday brunch', wij gingen naar het JW Mariott. Heerlijk eten, schrikbarend dure wijn niet gedronken, genoten van de goede selectie aan desserts en de kinderen onderhouden door entertainers die dit iedere zondag doen. Twee uur later hadden we ons buikje rondgegeten en was het tijd voor het volgende programma onderdeel, verjaardagsfeestje en film. Kirsten had een uitnodiging voor een kinderfeestje, Indiaas geregeld, maar ze wilde graag gaan dus had Aram aangegeven wel met haar naar het zuiden te rijden, Orla ging dit keer ook mee. Dit kwam zo uit omdat Carmen en ik naar de film gingen, Bollywood dit keer. In ons gebouw woont een zekere heer Sidhwani en die blijkt een filmproducer te zijn. Zijn meest recente film is 'Rock on', over een rockband die uit elkaar viel en weer bij elkaar komt. Gisteren was de eerste showing met ondertiteling en daar hadden we kaartjes voor gekregen. Het is absoluut een leuke film, wel ruim 3 uur en duidelijk nog te moeilijk voor Carmen om het verhaal te begrijpen, maar ze heeft zich er kranig doorheen geslagen. Daarmee was onze zondag tot een eind gekomen, geen echte rustdag, maar wel eentje die niet tot verveling leidde.

Filmpje

India en vooral Mumbai zijn onder andere bekend door hun filmindustrie, die hier Bollywood wordt genoemd. De productie van deze films is immens en er komen gemiddels zo'n twee films of meer per dag uit. De rest van de wereld is daar niet echt van op de hoogte, op de Indiers na dan. Hier naar de film gaan is bijna net zoiets als even een boodschap gaan doen zonder lijstje. Ze gaan gewoon en bekijken terplekke naar welke film ze gaan, echt ongelijk kun je hen niet geven, een kaartje kost maximaal Rs 300 wat gelijk staat aan ongeveer 5 euro. Dan heb je de beste stoelen, rode pluche waarin je kunt liggen. Bollywood is met veel zang en dans en de meest recente Holywood film die hier uitkwam is dat ook. Ja we hebben het hier over Mama Mia, echt een 'feel good' movie in deze soms deprimerende stad. Dus ben ik (Masjka) inmiddels al twee keer geweest en ga morgenavond weer! Aram vond 1 maal meer dan genoeg, maar vriendinnen genoeg om mee te gaan en dan kun je lekker meebleren! Iets dat de Indiers al helemaal niet doen, ik vraag me zelfs af of ze sommige diepere culturele aspecten van de film snappen. De aftiteling kijken hoort er ook niet bij en op tijd komen ook niet. Dus missen ze meesteal het officiele gedeelte waarin we eer betonen aan het land door allemaal te gaan staan voor het volkslied.

Sporten aan huis

Mensen die hier geweest zijn weten dat het gebouw waar we in wonen een squash baan heeft op de begane grond. Anderen weten dat nog niet, want ik heb er geloof ik nog nooit over geschreven op de blog. Het was zeker geen makkelijke opgave om een goede squash partner te vinden. In het begin waren er een paar waarmee het krachtsverschil te groot was. Met andere woorden, ze speelden me van de baan en dat is geen goede basis om op een frequente basis af te spreken. De partner waarmee ik in het begin van 2008 een aantal keer heb gespeeld (~4 keer) raakte geblesseerd van het tennissen wat hij ook deed. En Adrienne was een squash partner, maar die richt zich nu op Cambridge. Gelukkig heb ik een paar nieuwe squash partners gevonden waarbij ook het niveau klikt. Dus in de laatste 3 weken heb ik weer eens per week op de baan gestaan. Eerder deze week wees ik mijn squash partner erop dat op basis van wat vuiligheid in hoeken op de muur ik weet dat de baan al in geen jaar schoongemaakt, laat staan onderhouden is. Ongeloofelijk als je nagaat dat het geen kleine investering zal zijn om zoiets aan te leggen. Waarop tegenstander van de avond me vertelde over een badmintonhal die wordt aangelegd in Pune voor de Commenwealth Youth Games. Om te zorgen dat alles op tijd klaar zou zijn waren er boetes opgenomen in de contracten met de aannemers. Ondanks dat was de aannemer verantwoordelijk voor het dak te laat met zijn materiaal. De aannemer voor de vloer wilde geen boete, dus die heeft de houten vloer er alvast ingelegd. Zonder dak ten tijde van de moesson! Dat is nu typisch India!

5 vlindertjes

Vorig weekend was Kirsten al begonnen met aftellen, ze leefde met veel plezier toe naar haar kinderfeestje. Gisteren was het dan zover, het thema was vlinders, dus eerst maar eens een vlinderkroon geknutseld, we hadden vlinder tattoos gevonden dus alle meisjes werden ook nog versierd met een vlinder op de arm. Mama had een cake gebakken en in de vorm van een vlinder gesneden, met hele simpele frosting van poedersuiker en water, want de dames vinden een zo normaal mogelijke cake eigenlijk het allerlekkerst, marsepein is (nog) niet aan hen besteedt. Kirsten vond vooral de stukken snijden van de cake en het uitdelen op schoteltjes erg leuk. Maar waar waren nu ineens de cadeutjes gebleven, een speurtocht door het huis leverde ook die weer op zodat die konden worden uitgepakt, ze is weer verwend, maar gelukkig geen excessieve cadeaus. Na wat spelletjes en het knutselen van een vlinder broche was het tijd voor het handpoppenspel. Kirsten had nadrukkelijk aangegeven dat ze dat graag ook wilde, verder wilde ze wel wat andere dingen doen dan bij Carmen!! Ondanks dat de kinderen twee jaar jonger zijn, maar wel minder in aantal werd het een groot succes, ze luisteren al erg goed en kwamen op het juiste moment achter de bank vandaan. De pizza en poffertjes waren ook nu weer een hit, van één van de moeders had ik al begrepen dat haar dochter had aangegeven dat de lunch het hoogtepunt in haar optiek zou worden, die was hier altijd erg lekker! Tja en poffertejs blijven een hit. Na het voorlezen van een verhaaltje van 'Angelina Ballerina' was het alweer tijd om naar huis te gaan. Kirsten was helemaal tevreden met haar feest en daar gaat het uiteindelijk om!

The Verandah in the forest, Matheran

Anew path in the forest clears up in Matheran, the last British hill station perched atop the Sahyadri ranges. Chug up in a toy train or walk, trot, dandi off the palanquins past the gigantic mansions built by the British,the Parsis and the Bohras. For Matheran is Asia's only pedestrian hill resort. Lounge like never before in a verandah of your dreams. Read under the highest domestic cieling you would have known (12 metres). Stroll down to Charlotte Lake. Relish the local cuisines. Find a space for your mind. Or lose yourself to find yourself anew. Built in 1852 it was the second house built in Matheran, the entrance is deliberately muted. No ostentanious gate intimidates the traveller, no excessively ornamented reception. You enter as a guest at a family house... the specialness of this latest property is that, bar the discreet presentation of the bill, you can't really tell where a family gateway ends and a hotel begins...

Matheran (4)

Maandag ochtend konden we niet aan tafel voor het ontbijt tot dat de andere familie er ook was. Kirsten ging niet ontbijten zonder Mark, en werd daarin ondersteund door haar zussen. Omdat het die ochtend nog niet geregend had, durfden we na het ontbijt een stukje te gaan lopen met z'n allen. Over de een stenig pad naar beneden naar een klein stuwmeertje met een waterval. Het zicht was bij vlagen misschien wel 100 meter, maar meestal waren we in een wolk en dat is wel heel vergelijkbaar met mist in Nederland. Alleen dan niet koud, je zweet zelfs als je niet oppast! Daarna gauw terug naar het Hotel om de terug tocht te aanvaarden. Na een hernieuwde discussie van beide families om de jongste 3 bij een ouder op het paard te krijgen konden we vertrekken. 2 groepen van 3 paarden waren besteld. Carmen reed in een drietal met Mark en Mark's moeder. Mark voorop en Carmen naast Mark's moeder. Toen we ze nog in het zicht hadden konden we Carmen zien kletsen, en later bevestigde Mark's Moeder geen stille rit te hebben gehad. Wij reden naast elkaar, Orla bij mij en Kirsten bij Masjka. Onze 3-tal paarden was van iets mindere snelheid, zeker toen we Orla's laars verloren en even moesten stoppen reed het andere drietal uit zicht. Toen begon Orla gelijk te vragen waar Carmen en vooral waar Mark was. Direct gevolgd door een "waarom?" (want dat is de fase waar ze nu in zit). Bijgevoegd een foto van Orla op het paard, eneigszins wobbely, want paard rijden, kind vasthouden en foto maken levert een wobbely foto op. Bij aankomst op de parkeerplaats nog even gezamelijk de "porter" betaald die de afstand te voet met 1 koffer en 2 kleine rugzakken samengebonden op zijn hoofd had afgelegd. Oh ja, de terug route was droog en er was een levendig dorpjes tafereel onderweg dat we zondag in de regen (letterlijk) links hadden laten liggen. Wel erg Indiaas en geen "unique selling point". De route met de auto de berg af was zeker toen we uit de wolken waren erg mooi. De extra regen had nog meer watervallen gecreerd en het uitzicht was ronduit schitterend. Vergelijkbaar met sommige Europese aanzichten zoals bijvoorbeeld Ierland, maar dan met verdwaalde palmboom. Het grote contrast is dat dit over een half jaar al weer dor en grotendeels rood is. Tot zover ons avontuurlijke drieluik met intro.

Matheran (3)

Bij aankomst in "The Veranda in the Forrest" konden we gelukkig vrijwel gelijk in onze kamers. Orla was de enige die stond te klappertanden, dus snel de natte kleren uit en even warm wrijven met een handoek. Carmen en Kirsten moesten meteen naar de wc, onderweg had ik me al bedacht dat als iemand zou zeggen dat ze moesten plassen ze dat maar beter gewoon konden doen, de regen had alles zo schoon gespoeld! We hadden het dieptepunt voor het weekend achter ons, want we kwamen er namelijk ook gelijk achter dat Mark er was. Mark zit bij Kirsten in de klas, komt uit Zuid Afrika en heeft een broertje (Ethan) dat 20 dagen ouder is dan Orla. Die middag hebben wij als ouders elkaar beter leren kennen, en de kinderen hebben zich vermaakt met de inhoud van een gezelschaps kamer in het hotel. Op de grote veranda hebben we gelunched en aan het einde van de middag thee gekregen. 's avonds was er een diner voor de kinderen (pasta en kip) en daarna voor de ouders (soep, quiche en bij het hoofdgerecht ook wat kip en pasta). Het eten was smaakvol en van goede kwaliteit, zeker als je je bedenkt dat (bijna) alles de berg op gezeuld moet worden. Bij het rondje "favourite part of the day" bleek Carmen het paardrijden ondanks de regen zeer te hebben gewaardeerd, dus wellicht een geboren amazone in de familie erbij. De nachtrust begon voor iedereen zo rond 10 uur en onder af en toe flink gekletter van stortbuien met geen stroom tussen 0.00u en 7.00u hebben we een goede nachtrust gehad. Al had het ook wel wat weg van kamperen, een warme douche ontbrak, maar we hadden al genoeg over ons uitgestort gekregen, de kleren waren op het hemelbed gedrapeerd aan het drogen en de ventilator stond er extra lucht tegenaan te blazen. Door de temparatuur die niet warm, maar wel aangenaam was heeft doorweekt raken gelukkig geen directe verkoudheid opgeleverd. Het ontmoeten van de andere familie was een groot geluk (om 'verveling' omstandigheden te voorkomen), wat volledig wederzijds werd ervaren. Het is opvallend hoe snel het kan klikken tussen kinderen als ze echt een hele dag samen optrekken. Wij hebben er dus een bevriend gezin bij, en deze trip had dus duidelijk een stijgende lijn. Verwacht geen zon in de volgende episode, maar ook drijfnat zijn we ook niet meer geworden.

Matheran (2)

Op zondagochtend vertrokken we om en na bij 8.45u, vanwege Ganpati (zie eerder op de blog) hebben we onderweg de Ganesha's gedag gezegd, want die zouden die dag koppie ondergaan. Meestal valt tijdens deze feestperiode ook de laatste regen. Zo niet dit jaar! Onderweg spetterde het af en toe redelijk, afgewisseld met wat drogere stukken. Het was bij de afslag van de snelweg wel duidelijk dat Matheran volledig in de wolken lag. De weg was opvallend goed en onderaan de berg hebben we de auto nog even afgetankt. Satish die ons bracht in de grote 4x4 ging die dag weer terug om ons op maandag weer op te halen, de rit vanuit de stad is immers maar 2,5 uur (natuurlijk wel op een rustig moment). Naar boven toe reden we langs watervallen en kruisten we een aantal keer het smalle spoor van een treintje dat daar ook naar boven rijdt. We zagen het treintje ook, maar die doet er 2 uur over en dan ben je nog niet bij je Hotel. De auto brengt je tot een parkeerplaats, waar aangekomen, de regen stevig uit de hemel neerdaalde. Via de chauffeur een aantal paarden geregeld en een drager voor de bagage. Onze regenpakken/capes aan en naar de paarden, de chauffeur vertwijfeld achterlatend (zij stellen normaal gesproken alles in het werk om ons leven te veraangenamen, zeker met die prinsesjes van ons, en hier gingen wij uit de auto, op paarden in de regen met een huilende Orla). Carmen ging graag alleen op een paard (het zou zomaar kunnen dat een nieuwe hobby is ontstaan), maar het liefst hadden ze ook Orla en Kirsten op een eigen paarden gezet, niet omdat de paarden geen volwassene met kind kan dragen, maar vooral omdat de omzet per paard is. We wisten dat de route om en nabij een uur zou duren en het was al vrij snel duidelijk dat we doornat bij het hotel aan zouden komen. Orla stopte vrij snel met huilen en wilde ook wel naar het paard kijken onderwijl een beetje kwebbelend. Kirsten had 1 moeilijk moment onderweg, zij zat dan ook niet echt makkelijk tussen de rand van het zadel en de nek van het paard. Carmen, moest zelf een paraplu beethouden want zij is uit haar regenpak gegroeid en dus hadden we voor haar een plastic zak en een paraplu. Carmen heeft het heel goed doorstaan, het enige waarover ze klaagde was de kramp in haar arm om de paraplu omhoog te houden, onze bikkel! Natuurlijk was dit niet het avontuur wat wij in gedachten hadden, vooral de wolkbreuk die halverwege kwam en het nog harder deed regenen dan het al deed. De wind harder en harder blies en zo toch voor enige afkoeling zorgde, maar door de redelijke tropenzone waarin we verkeren werd het gelukkig niet heel koud. Orla met haar hoofdje naar beneden keek (ik dacht dat ze sliep), de bril op je neus besloeg, iedereen inmiddels tot op het bot nog natter bleek te kunnen worden, je de rivier in je laarsen voelde stromen en het voor 4 van de 5 gezinsleden de eerste keer op een paard was. Onderweg gingen we langs veel watervallen, maar ook door veel water dat over het pad/weg stroomde. Per paard liep een mannetje mee (2 daarvan met rugzakken van ons op hun rug) min of meer beschremd door een paraplu, maar die de rugzak natuurlijk niet beschermde. Dus onderweg ga je al zitten denken wat zat er ook alweer in de rugzak dat we straks wellicht kunnen uitwringen, gelukkig viel die schade mee omdat Aram alles in plastic zakken had gedaan, zodat we iets droog aan konden later op de dag. Voor mij (Aram) was dit voor het eerst op een paard, en als ik dan denk aan de verplichting om in Nederland een cap op te hebben zit je met een kind en het grove stenen terrein ook niet echt fijn. Uiteraard is dat ene acceptabele Hotel de laatste in een rij, en met het idee hoe gaan we hier 24 uur door brengen en dan weer terug door deze regen stapten we uiteindelijk na een dik uur doorweekt weer af. Het aanbod om 3 uur later nog sightseeing te gaan doen met de paarden heb ik vriendelijk doch resoluut afgewezen, met als excuus dat we de kinderen niet meer op een paard zouden krijgen, maar dat punt had ik voor die dag ook bereikt. Helaas geen foto's van de echt verzopen katten, de toestellen zaten veilig op de rug bij Masjka in een goede rugzak die ook nog beschermd was door een regencape, die haar welliswaar niet droog heeft kunnen houden maar de (best dure) apparatuur gelukkig wel. Dus voor vandaag alleen wat plaatjes geschoten vanuit de beschutting van het hotel, dus alles is mistig van laag hangende wolken en dikke regengordijnen. Zou die regen ooit ophouden?

Matheran (1)

De weeklange droogte aan stukjes op de weblog was waarschijnlijk een stilte voor de storm. Dit weekeinde was een lang exemplaar omdat de kinderen vanwege een Lerarenleerdag geen school hadden. Mumbai kent op een paar uur rijden een bergketen met "hill stations". Nadat we ooit in februari van 2007 al eens op 1 dag op en neer naar Lonavla waren geweest (in de droge periode) en nadat ik vorig jaar om deze tijd een keer naar Pune was gereden en vele watervallen op de bergwanden had gezien. Hadden we voor deze zondag op maandag een overnachting in Matheran gepland. Je komt tot op de berg met de auto, maar om over de bergkam naar je hotel (er is er eigenlijk maar 1 die voldoet aan de westerse eisen) te komen kun je per paard. Zo gezegd zo gedaan. Dat grote GROTE avontuur heeft dus plaatsgehad, en heeft meer dan genoeg voer opgeleverd voor een blog of 3 tot 4. Klein voorproefje, regende het dan toch nog?, Was het zicht meer dan 50 meter?, Waren we alleen in het hotel? ik zou zeggen lees het de komende dagen, want voor alles moet een eerste keer zijn, maar dit waren er heel wat in een tijdsbestek van 30 uur! Voor mensen die ons dagelijks volgen, plaatsen we iedere dag een episode. Voor mensen die met een lagere frequentie lezen zullen we ze blijven verwijzen naar het feit dat dit een serie is, door nummering te gebruiken.

Ganesh achtergrond

Last night and today, September 3rd, Ganesha has been brought home to many Hindu homes. Ganesh–who goes by many names like, Ganesh, Ganesha, Ganpati, just to name a few–is the son of Parvati. There are many wonderful reasons why Ganesh has an elephant head. The most popular reason has to do with his creation and guarding of his mother. Parvati, because she finally just wanted some privacy, created a boy made of clay and oils from her own body. She told this boy to guard her room as she wanted to take a bath without being bothered. Well, Parvati’s husband Shiva–who is known for having a bit of a temper–insisted on visiting Parvati during her bath. Ganesh, the boy standing guard, would not allow this! As a fight ensued, the boy’s head was cut off!
Well, you can imagine this devastated Parvati, the boy’s mother. She was very, very enraged with Shiva. Shiva needed to make it up to Parvati and fast. He sent a servant out to find a head to replace the head that was just cut off. The first living being found was an elephant, and the elephant gladly gave up his head for this slaughtered boy. Once the elephant head was placed on Ganesh, his life was restored. When Shiva asked his wife if she was now happy and would forgive him, she said, “Fine, but only if Ganesh is the first God to be worshiped on the Hindu calendar.” The celebration starting today marks the beginning of the Hindu calendar. Ganesha is brought into Hindu homes and he will stay there as an honored guest for up to eleven days. Ganesh is one who removes all obstacles and blesses the home with good fortune. Since he is a guest in the Hindu home, he must be treated as one: he will never be left alone, he will receive treats of food and money while he is there, and he will never have any backs face him. There are many pujas (prayer ceremonies) to celebrate his visit. Upon his departure–that may only take place on an odd day of his visit–he is brought to the sea or a body of water to be immersed. It is at this time that a very magical ceremony of singing and dancing followed up by prayers to Ganesh that he is immersed in the water, and it is asked of him that he return for a visit the next year: Ganpati Bapa Moriya!
Geschreven door: Ann Krembs, head librarian ASB

Kinderfeest

Vandaag was het dan zover, Carmen's kinderfeest. In tegenstelling tot vorig jaar hebben we het op zijn Hollands gevierd, dus geen afgehuurd zaaltje met een entertainer en loeiharde Popmuziek, maar gewoon kinderen voor kinderen op de achtergrond, zelf de spelletjes bedacht en de creatieve activiteiten, een taart gebakken en versierd en de cadeautjes uitgepakt tijdens het feestje en ze niet bewaren tot alle kindjes weg zijn. Carmen heeft 7 kindjes mogen uitnodigen, het werden 7 meisjes (ze vroeg wel of er een jongen mocht komen, maar onze voorwaarde was dan dat het er minimaal 2 moesten zijn, nou dat was net iets teveel). We begonnen met het versieren van kronen, we hadden edelstenen, stickers en mooie glitterstiften, iedereen mocht haar kroon naar haar eigen zin versieren, dus dat leverde al een heel kleurspel op. Na de cake gingen we kroonbroches maken van krimpfolie om daarna een handpoppentoneel op te voeren. Aram had een drietal verhalen geschreven met handpopdieren die zich eerst voorstelden, zich daarna veranderden in een ander dier en tenslotte een estafetteloop deden. Dit speelde zich achter de bank af en de dames hadden dikke pret. Tot slot waren er poffertjes (koopmans, echte dus) en eigengemaakte pizza. Het feest was compleet en er waren drie uur vermaak die wij hadden gepland voorbij zonder enig gemopper, gehuil, geschreeuw, geruzie of enigszins ieder ander ramp scenario dat je je kunt indenken. Carmen heeft duidelijk erg genoten, van alle aandacht en de activiteiten en was vanavond dan ook erg moe. De ouders hebben vooral genoten van de gezellige spontane gezichten en het lekkere gekwebbel, het leuk meedoen aan alle activiteiten en het duidelijk naar de zin hebben van de kinderen. Eigenlijk is iedereen moe, dus zullen Aram en ik wel een DVD-tje kijken vanavond. O ja en dank voor het personeel, want het scheelt wel als je 3 paar extra handen hebt voor het bakken, het afruimen, en het begeleiden van de kinderen.

Een hele hand vol

Kleine meisjes worden groot, Kirsten is alweer 5 jaar en was echt jarig vandaag. Kirsten kan heerlijk vertellen, dus heeft ze iedereen die het maar horen wilde ingelicht dat ze jarig was vandaag. Inmiddels ligt ze moe maar uitermate voldaan te slapen als een roos, want inspannend is het allemaal wel geweest. Immers rond half 6 stonden Kirsten en Carmen al aan ons bed, Orla hebben we toen maar wakker gemaakt zodat we aan het uitpak ritueel konden beginnen. Kirsten houdt ervan zichzelf erg mooi te maken, dus was de 'nep'makeup-set die ik in Singapore tegenkwam al snel tot cadeau verworden. Och wat was ze in haar sas met lippenstift, föhn, haar dingetjes, flesjes parfum of toch nagellak. Maar de grootste klapper is het muziekmakende spiegeltje met lichtjes! Daarnaast is ze door heel veel mensen weer gruwelijk verwend met allerlei andere cadeautjes, van knutsels tot leesvoer.
Eenmaal op school ging ze al gauw in de bus naar Ms. Sanjana's huis voor het Ganesh bezoek en aangezien ik 'roommum' ben had de juf gevraagd of ik ook mee kon. Ik ben rechtstreeks daar naartoe gegaan en het was weer een mooi weerzien met de goede god. De kinderen genoten en zoals gebruikelijk kun je niet met lege maag of handen vertrekken, dus kregen de kinderen popcorn, chips, M&M's, cheeselings en een kleurboek. De begeleiders kregen dal (linzenprut) die zeer smaakvol was bereid, puri's, iets gefrituurds met kaas erin en gulab jamal te eten, ook wij mochten het huis niet uit zonder presentje. Een tasje met wat zoetigheden en een soort van nachtlampje in de vorm van Ganesh dat iedere seconde van kleur veranderd.
Snel thuis even gelunched en toen met de cupcakes naar school. Kirsten had gekozen voor paarse glazuur en we hebben overal een suikerbeestje op gedaan. Nadat ze door de klas was toegezongen, Kirsten vindt dat altijd een beetje moeilijk, dus die wordt dan heel verlegen, heeft ze ieder kindje een cupcake gegeven. Als Kirsten het voor het zeggen had gehad had ze bij ieder kind een voor hem of haar toepasselijk dier uitgezocht, maar we hebben haar aangespoord het iets sneller te doen. Daarna nog even bij de juf van vorig jaar langs, Ms. Priyanka die haar eerder de dag ook al had toegezongen. En toen zat de schooldag erop, terug naar huis in de auto had ze zo een tukkie kunnen doen en thuis wilde ze een cupcake met glazuur en een oreo koekje erop. Na het zingen de 5 kaars uitgeblazen en daarna nog een heleboel telefoontjes beantwoordt. Kirsten had ook voor pannenkoeken gekozen, maar had na 1,5 pannenkoek genoeg. Nog even in bad en zoef het bed in na deze enerverende dag.

Feestmaand

De maand september begint dit jaar al meteen op de tweede dag met de Ramadan. De derde dag staat in het teken van Ganesh, de olifant god die geluk brengt komt naar de mensen toe. Overal zag je afgelopen week al tenten opgetrokken worden (het zou nog steeds kunnen gaan regenen, alhoewel de kans steeds kleiner wordt en Ganesh moet wel beschermd staan) waar Ganesh voor een bepaalde periode aanbeden kan worden. Er is dus sinds vannacht veel muziek in de straten, want zonder tromgeroffel, trompet en luidspreker kabaal is het geen feest. Afhankelijk van de soort Ganesh is hij tussen de 1 en 10 dagen bij jou in de gemeenschap. Daarna gaat hij weer weg om volgend jaar terug te keren, Ganesh wordt dan naar zee gebracht waar hij bij zijn te waterlating langzaam uit elkaar zal vallen omdat de basis van klei is gemaakt. Er wordt hier beweerd dat het allemaal geen aanslag op het milieu maakt, maar de felle kleuren en de grote hoeveelheden klei kunnen volgens mij toch niet geheel onschadelijk zijn. Maar ja hoe zou men anders Ganesh uitgeleidde moeten doen, hij kan immers niet bij je blijven, hij mag niet bij het vuil worden gezet of worden verbrand.
De rijke Hindu's brengen Ganesh bij zich in huis en morgen mag ik daar een kijkje bij gaan nemen, omdat Kirsten's klas daarover leert tijdens Hostcountry studies en bij de informatica juf thuis is uitgenodigd om alle rituelen mee te maken. Ik ben vorig jaar al met Carmen meegeweest en het is een erg belangrijk feest voor de Hindu's en de mensen delen dit graag met iedereen. Maar wij hebben morgen ook een ander feestje om naar uit te kijken, want Kirsten wordt 5, al een hele hand vol!

Een vliegveld in beweging

Het vliegveld met de onuitspreekbare naam: Chhatrapati Shivaji is een goede metafoor voor de veranderingen in Mumbai. Er wordt constant verbouwd, en er veranderd veel. Alles met een positieve intentie maar de Indiase achterliggende mentaliteit onverhuld latend.
Toen wij de eerste keer aankwamen krioelde het bij de lopende band van de porters, en waren er duidelijk nog 2 hierarchische lagen om ze aan te sturen. Met veel gevoel voor service werden bovendien koffers die 2 keer voorbij waren gekomen alvast van de band gehaald voor je. Al die porters zijn verdwenen, men heeft geleerd dat niemand daar eigenlijk op zit te wachten. Er zijn natuurlijk nog jongens van de vliegtuigmaatschappij, maar die moeten het niet hebben van de tips uit de porter activiteiten. Buiten is het ook veranderd. Riksjas zijn verbannen, en cool cabs hebben de overhand gekregen. Er zijn zelfs banken neergezet onder de nieuwe (moderne overkappingen).
Binnen bij vertrek bleek zaterdag dat ze bij de tele-checkin niet voor niks spraken over 3 uur van te voren aanwezig te zijn. Het kostte niet alleen 3 kwartier om in te checken. Het koste vervolgens 15 minuten bij customs. Want voor diegene die hier nog niet geweest zijn, je moet een formulier invullen om het land in te kunnen en ook om het land weer uit te mogen. En nog eens 30 minuten om door de inmiddels gecentraliseerde handbagage check heen te komen. Die check is een tijdelijke met duidelijk onvoldoende capaciteit voor de piekuren. Typisch geval van ondoordachte planning van werkzaamheden.
In Nederland had ik me nog verbaasd over de verregaande automatisering bij de automatische kassa tunnels (ok, ze waren er voordat wij vertrokken, maar ik was ze echt vergeten). Tijdens het wachten op de bagage bij de band bij terugkomst (duurde een half uur) deed ik een opvallende observatie. Er was namelijk een mannetje op een kleine dweilmachine de vloer aan het schoonmaken dat is een vorm van automatisering die ik nog niet gezien had. Bij ons op het werk lopen er mannetjes te dweilen net als in de vooraanstaande hotels. Dus opnieuw lijkt de luchthaven een eerste aanzet te geven tot nieuwe ontwikkelingen.

Een trip vol inspiratie

Afgelopen weekend ben ik teruggevlogen naar Nederland. Niet om een deel van het lezerspubliek te ontmoeten (alhoewel dat wel gebeurd is) of nieuw lezerspubliek te werven (hetgeen wellicht ook gebeurd is), maar om de zestigste verjaardag van mijn vader mee te vieren. Een geslaagd samen zijn op een spaarzaam mooie dag in Nederland. Ik kan niet al mijn indrukken in een blog kwijt. Dus zal ik mij in dit stukje beperken tot de ervaringen in het Nederlandse stuk van de trip. De Mumbai vliegveld ervaringen zijn voor later. Mijn vader kwam me ophalen van het vliegveld in Brussel.

Allereerst bijgekletst met mijn ouders en boodschappen gedaan. Met name voor de kinderfeestjes en bij de drogist. India is dan wel een goedkoop land voor medicijnen. Maar vitamine preparaten zijn er niet zo goed ontwikkeld. Na de boodschappen gelunched met een broodje kroket en 's middags het feest bezocht in een landelijke setting. Niet gedronken, want na afloop kon ik voor het eerst in 2008 achter een stuur kruipen. Ook de volgende ochtend heb ik mezelf terug gereden naar Brussel, en ik was het nog niet verleerd. Zelfs geen behoefte gehad om de cruise control te gebruiken.

Een obeservatie is nog leuk om te melden: Ik liep in het buurtwinkel centrum dicht achter iemand langs. Die sprong opzij en verontschuldigde zich. Ik was klaarblijkelijk in haar comfort zone gekomen. Of zij had het idee dat ze dat bij mij gedaan had. Ik was me van geen kwaad bewust, we hadden elkaar immers niet eens aangeraakt. Toen ik er nog eens over na dacht, begreep ik dat ik heel Indiaas had gehandeld. Er was genoeg ruimte geweest om om die mevrouw heen te lopen. Maar in India leer je de ruimte te gebruiken voor de meest directe route. Want vaak is de ruimte er niet doordat er mensen staan, een gat in de weg, een liggende straathond, of ten tijde van de monsoon een drassig stuk. In India heb je geen comfort zone, je bent al blij als je iemand niet raakt.