Op zondagochtend vertrokken we om en na bij 8.45u, vanwege
Ganpati (zie eerder op de blog) hebben we onderweg de Ganesha's gedag gezegd, want die zouden die dag koppie ondergaan. Meestal valt tijdens deze feestperiode ook de laatste regen. Zo niet dit jaar! Onderweg spetterde het af en toe redelijk, afgewisseld met wat drogere stukken. Het was bij de afslag van de snelweg wel duidelijk dat Matheran volledig in de wolken lag. De weg was opvallend goed en onderaan de berg hebben we de auto nog even afgetankt. Satish die ons bracht in de grote 4x4 ging die dag weer terug om ons op maandag weer op te halen, de rit vanuit de stad is immers maar 2,5 uur (natuurlijk wel op een rustig moment). Naar boven toe reden we langs watervallen en kruisten we een aantal keer het smalle spoor van een treintje dat daar ook naar boven rijdt. We zagen het treintje ook, maar die doet er 2 uur over en dan ben je nog niet bij je Hotel. De auto brengt je tot een parkeerplaats, waar aangekomen, de regen stevig uit de hemel neerdaalde. Via de chauffeur een aantal paarden geregeld en een drager voor de bagage. Onze regenpakken/capes aan en naar de paarden, de chauffeur vertwijfeld achterlatend (zij stellen normaal gesproken alles in het werk om ons leven te veraangenamen, zeker met die prinsesjes van ons, en hier gingen wij uit de auto, op paarden in de regen met een huilende Orla). Carmen ging graag alleen op een paard (het zou zomaar kunnen dat een nieuwe hobby is ontstaan), maar het liefst hadden ze ook Orla en Kirsten op een eigen paarden gezet, niet omdat de paarden geen volwassene met kind kan dragen, maar vooral omdat de omzet per paard is. We wisten dat de route om en nabij een uur zou duren en het was al vrij snel duidelijk dat we doornat bij het hotel aan zouden komen. Orla stopte vrij snel met huilen en wilde ook wel naar het paard kijken onderwijl een beetje kwebbelend. Kirsten had 1 moeilijk moment onderweg, zij zat dan ook niet echt makkelijk tussen de rand van het zadel en de nek van het paard. Carmen, moest zelf een paraplu beethouden want zij is uit haar regenpak gegroeid en dus hadden we voor haar een plastic zak en een paraplu. Carmen heeft het heel goed doorstaan, het enige waarover ze klaagde was de kramp in haar arm om de paraplu omhoog te houden, onze bikkel! Natuurlijk was dit niet het avontuur wat wij in gedachten hadden, vooral de wolkbreuk die halverwege kwam en het nog harder deed regenen dan het al deed. De wind harder en harder blies en zo toch voor enige afkoeling zorgde, maar door de redelijke tropenzone waarin we verkeren werd het gelukkig niet heel koud. Orla met haar hoofdje naar beneden keek (ik dacht dat ze sliep), de bril op je neus besloeg, iedereen inmiddels tot op het bot nog natter bleek te kunnen worden, je de rivier in je laarsen voelde stromen en het voor 4 van de 5 gezinsleden de eerste keer op een paard was. Onderweg gingen we langs veel watervallen, maar ook door veel water dat over het pad/weg stroomde. Per paard liep een mannetje mee (2 daarvan met rugzakken van ons op hun rug) min of meer beschremd door een paraplu, maar die de rugzak natuurlijk niet beschermde. Dus onderweg ga je al zitten denken wat zat er ook alweer in de rugzak dat we straks wellicht kunnen uitwringen, gelukkig viel die schade mee omdat Aram alles in plastic zakken had gedaan, zodat we iets droog aan konden later op de dag. Voor mij (Aram) was dit voor het eerst op een paar
d, en als ik dan denk aan de verplichting om in Nederland een cap op te hebben zit je met een kind en het grove stenen terrein ook niet echt fijn. Uiteraard is dat ene acceptabele Hotel de laatste in een rij, en met het idee hoe gaan we hier 24 uur door brengen en dan weer terug door deze regen stapten we uiteindelijk na een dik uur doorweekt weer af. Het aanbod om 3 uur later nog sightseeing te gaan doen met de paarden heb ik vriendelijk doch resoluut afgewezen, met als excuus dat we de kinderen niet meer op een paard zouden krijgen, maar dat punt had ik voor die dag ook bereikt. Helaas geen foto's van de echt verzopen katten, de toestellen z
aten veilig op de rug bij Masjka in een goede rugzak die ook nog beschermd was door een regencape, die haar welliswaar niet droog heeft kunnen houden maar de (best dure) apparatuur gelukkig wel. Dus voor vandaag alleen wat plaatjes geschoten vanuit de beschutting van het hotel, dus alles is mistig van laag hangende wolken en dikke regengordijnen. Zou die regen ooit ophouden?
Ganpati (zie eerder op de blog) hebben we onderweg de Ganesha's gedag gezegd, want die zouden die dag koppie ondergaan. Meestal valt tijdens deze feestperiode ook de laatste regen. Zo niet dit jaar! Onderweg spetterde het af en toe redelijk, afgewisseld met wat drogere stukken. Het was bij de afslag van de snelweg wel duidelijk dat Matheran volledig in de wolken lag. De weg was opvallend goed en onderaan de berg hebben we de auto nog even afgetankt. Satish die ons bracht in de grote 4x4 ging die dag weer terug om ons op maandag weer op te halen, de rit vanuit de stad is immers maar 2,5 uur (natuurlijk wel op een rustig moment). Naar boven toe reden we langs watervallen en kruisten we een aantal keer het smalle spoor van een treintje dat daar ook naar boven rijdt. We zagen het treintje ook, maar die doet er 2 uur over en dan ben je nog niet bij je Hotel. De auto brengt je tot een parkeerplaats, waar aangekomen, de regen stevig uit de hemel neerdaalde. Via de chauffeur een aantal paarden geregeld en een drager voor de bagage. Onze regenpakken/capes aan en naar de paarden, de chauffeur vertwijfeld achterlatend (zij stellen normaal gesproken alles in het werk om ons leven te veraangenamen, zeker met die prinsesjes van ons, en hier gingen wij uit de auto, op paarden in de regen met een huilende Orla). Carmen ging graag alleen op een paard (het zou zomaar kunnen dat een nieuwe hobby is ontstaan), maar het liefst hadden ze ook Orla en Kirsten op een eigen paarden gezet, niet omdat de paarden geen volwassene met kind kan dragen, maar vooral omdat de omzet per paard is. We wisten dat de route om en nabij een uur zou duren en het was al vrij snel duidelijk dat we doornat bij het hotel aan zouden komen. Orla stopte vrij snel met huilen en wilde ook wel naar het paard kijken onderwijl een beetje kwebbelend. Kirsten had 1 moeilijk moment onderweg, zij zat dan ook niet echt makkelijk tussen de rand van het zadel en de nek van het paard. Carmen, moest zelf een paraplu beethouden want zij is uit haar regenpak gegroeid en dus hadden we voor haar een plastic zak en een paraplu. Carmen heeft het heel goed doorstaan, het enige waarover ze klaagde was de kramp in haar arm om de paraplu omhoog te houden, onze bikkel! Natuurlijk was dit niet het avontuur wat wij in gedachten hadden, vooral de wolkbreuk die halverwege kwam en het nog harder deed regenen dan het al deed. De wind harder en harder blies en zo toch voor enige afkoeling zorgde, maar door de redelijke tropenzone waarin we verkeren werd het gelukkig niet heel koud. Orla met haar hoofdje naar beneden keek (ik dacht dat ze sliep), de bril op je neus besloeg, iedereen inmiddels tot op het bot nog natter bleek te kunnen worden, je de rivier in je laarsen voelde stromen en het voor 4 van de 5 gezinsleden de eerste keer op een paard was. Onderweg gingen we langs veel watervallen, maar ook door veel water dat over het pad/weg stroomde. Per paard liep een mannetje mee (2 daarvan met rugzakken van ons op hun rug) min of meer beschremd door een paraplu, maar die de rugzak natuurlijk niet beschermde. Dus onderweg ga je al zitten denken wat zat er ook alweer in de rugzak dat we straks wellicht kunnen uitwringen, gelukkig viel die schade mee omdat Aram alles in plastic zakken had gedaan, zodat we iets droog aan konden later op de dag. Voor mij (Aram) was dit voor het eerst op een paar
d, en als ik dan denk aan de verplichting om in Nederland een cap op te hebben zit je met een kind en het grove stenen terrein ook niet echt fijn. Uiteraard is dat ene acceptabele Hotel de laatste in een rij, en met het idee hoe gaan we hier 24 uur door brengen en dan weer terug door deze regen stapten we uiteindelijk na een dik uur doorweekt weer af. Het aanbod om 3 uur later nog sightseeing te gaan doen met de paarden heb ik vriendelijk doch resoluut afgewezen, met als excuus dat we de kinderen niet meer op een paard zouden krijgen, maar dat punt had ik voor die dag ook bereikt. Helaas geen foto's van de echt verzopen katten, de toestellen z
aten veilig op de rug bij Masjka in een goede rugzak die ook nog beschermd was door een regencape, die haar welliswaar niet droog heeft kunnen houden maar de (best dure) apparatuur gelukkig wel. Dus voor vandaag alleen wat plaatjes geschoten vanuit de beschutting van het hotel, dus alles is mistig van laag hangende wolken en dikke regengordijnen. Zou die regen ooit ophouden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten