Junior Marshal

Afgelopen zaterdag is de “class of 2008 of the American School of Bombay” afgezwaaid. Dat wil zeggen, dat er een mooie ceremonie was op school waarin na een handvol speeches en wat musicale optredens de 40 studenten uit het laatste jaar (12th grade) hun diploma kregen.
Onze aanwezigheid daarbij kwam door Carmen. Uiteraard niet vanwege een vlot doorlopen studie, maar in haar rol als Junior Marshal van Tara. Tara woont in ons gebouw op de 12-de verdieping, en zat met name vorig jaar bijna dagelijks met Carmen terug in de bus. En een aparte vorm van vriendschap ontstond tussen die twee die precies 11 jaar schelen, want ze hebben dezelfde geboorte dag. En toen bleek dat Tara iemand uit een van de lagere klassen mocht vragen om een rol te vervullen bij de ceremonie. Kwam de vraag of Carmen dat wilde doen via de moeder van tara als eerste bij ons terecht. Nou daar wilden wij graag aan meewerken. Dat betekende dat ik op vrijdag op school geweest ben om met Carmen de repetitie bij te wonen. Carmen was verreweg de jongste, maar omdat ze enerzijds goed oplet, en anderzijds vanwege Tara’s achternaam maakte dat ze als laatste aan de beurt was, viel de opdracht best mee. Het was grappig om te zien, hoe ze met elkaar een heel leuk team vormden. Tara als een grote zus voor Carmen en Carmen in een rol van assistent. Nu wil de traditie op ASB niet meer dan dat de Junior Marshal een bloemen krans omhangt bij de afstuderende bij de ceremonie van binnenkomen. Die gaat over het hoofd met traditioneel vierkant “afstudeerhoofddeksel“. Dat gebeurde op een gemarkeerde plek nadat er op afroep aan de hand van de ouders, in geval van Tara voor deze avond alleen haar moeder Pauline, en bij het spelen van de schoolband statig naar binnengemarcheerd was. Vooral in de techniek van het binnenmarcheren was Carmen een goede docente, door iedereen bij de repetitie op vrijdag te hebben bestudeerd. Carmen mocht na haar rol als Junior Marshal weer bij ons komen zitten, en voor haar was het daarna vrij saai. Voor ons was het een interessant voorland, want dit waren wel wereldburgers van 17 of 18 die iets in ontvangst namen. Een groot verschil met mezelf als ik terug denk aan mijn afscheid van het De Bruijne en wat ik droeg die avond. De hele ceremonie was goed en heel toepasselijk voor de familie-sfeer die er hangt op school. Hij duurde van 6 uur tot iets na 8-en. Daarna zijn we met Pauline iets gaan eten, Tara was de stad in met haar jaargenoten, en Carmen viel voordat het eten kwam op de bank van het restaurant in slaap.