Tandjes

Ongeveer 6 weken geleden riep Kirsten vol enthousiasme "Ik heb een wiebeltand", en warempel de rechtse ondersnijtand (gezien vanuit het midden) zat los. Nu kan het nog best een tijdje duren voordat zo'n tand dan ook daadwerkelijk heel los gaat zitten om er echt uit te komen, dus wij wachtten rustig af. Vorige week begon ze te klagen dat appel afbijten niet meer ging, dus maar overgegaan op stukjes. De tand ging steeds losser en losser zitten en was echt van voor naar achter te buigen. Daar waar Carmen hem er dan ook direct zou uittrekken als het die losse situatie heeft bereikt, doet Kirsten dat (nog) niet. Aram en ik hadden dus al het scenario in gedachten dat we Kirsten's tand nooit zouden terug vinden omdat hij er echt op een dusdanige manier uit zou gaan dat ze niet meer wist wanneer en waar. Dus regelmatig gevraagd of ze hem er niet zelf uit kon trekken, maar het pruillipje dat dan kwam was voldoende om te wachten. Kirsten vond het nodig haar eigen geschiedenis te schrijven, want gisteren terwijl we boven op hotel Rex een kopje koffie zitten te drinken (het hotel waar tijdens de Vietnam oorlog de journalisten verslag vanaf deden) kwam de triomfantelijke kreet "hij is eruit, mijn tand is eruit!" en inderdaad, een mooi klein tandje kwam uit haar mond zetten. Trots is ze op haar gat en we zien haar tong geregeld het gat 'voelen'. Ze vond het geen probleem om meteen met grote kindertandpasta (hoge dosis flour) te gaan poetsen. Tja kleine meisjes worden groot.